یا لیتنا کنا معک

[ویکی اهل البیت] این صفحه مدخلی از کتاب فرهنگ عاشورا است
آرزوی رستگار شدن و رسیدن به فوز و فیض شهادت در رکاب ولی خدا، برای کسانی که در معرکه کربلا نبوده اند، آرزوی شیرینی است. شهادت را رستگاری دانستن و آرزومندی برای درک آن فیض، هم خطی با سیدالشهدا علیه السلام است.
این آرزو در زیارتنامه های آن حضرت با عبارت های مختلفی بیان شده است. از قبیل: «فزتم والله فلیت انی معکم فافوز فوزا عظیما»، «یا لیتنی کنت معکم فافوز فوزا عظیما»، «فیا لیتنی کنت معکم فافوز معکم ».
جلوه این آرمان والا در هر عصری می تواند آشکار شود، چرا که وقتی هر روز عاشورا و همه جا کربلا باشد و خط جهاد و شهادت به روی پیروان حق گشوده باشد، صداقت زائر در این ادعا در جبهه های نبردش با ستمگران دیده می شود و این آرزو به عمل می رسد. نمونه آن در جبهه های دفاع مقدس در جمهوری اسلامی مکرر دیده شد.
آنان که عمری خطاب به مولایشان «یا لیتنا کنا معکم...» گفته و بر غربت و تنهایی مظلومیت حسین علیه السلام گریسته بودند، وقتی کربلای جبهه های حق برای حسین زمان ناصر و یاور می طلبید، به میدان های رزم شتافتند و جان فدا کردند و نشان دادند که اگر در عاشورا هم بودند، همچون اصحاب شهید آن امام، عاشقانه جان نثار می کردند.
جمله «یا لیتنا...» هم اعلام موضع و جانبداری از برنامه و حرکت عاشورایی شهدای کربلاست، هم اعلام آمادگی برای حضور در کربلاهای مکرر تاریخ. شعار شهادت طلبان است و آرزوی وارستگان از تعلقات دنیوی.
چرا که نوع شهادتی که حسین علیه السلام و اصحابش در کربلا پذیرا شدند، غبطه همه انسانهای آزاده در دورانهاست. در حدیث مفصل امام رضا علیه السلام خطاب به ریان بن شبیب آمده است: «یا ریان! ان سرک ان یکون لک من الثواب مثل ما لمن استشهد مع الحسین علیه السلام فقل متی ما ذکرته: یا لیتنی کنت معهم فافوز معهم فوزا عظیما».
اگر دوست داری که ثواب شهیدان کربلا را داشته باشی، هرگاه به یاد آن حادثه افتادی بگو: کاش من نیز با آنان بودم و با آنان به رستگاری بزرگ می رسیدم. این آرزو، نشان دهنده زمینه تفکرات عاشورایی در دل انسان است.