گینه نو هلند ( هلندی: Nederlands - Nieuw - Guinea ) منطقه پاپوآی غربی اندونزی بود که تا سال ۱۹۴۹ بخشی از هند شرقی هلند و از سال ۱۹۴۹ تا ۱۹۶۲ بخشی از سرزمین های فرادریایی پادشاهی هلند به شمار می رفت. این منطقه امروزه شامل دو استان پاپوآ و پاپوآی غربی کشور اندونزی است.
... [مشاهده متن کامل]
طی انقلاب ملی اندونزی هلندی ها این منطقه را با انجام عملیات هایی از جمهوری تازه تأسیس اندونزی اشغال کردند. با این حال، روش های خشن هلند مخالفت بین المللی را جلب کرده بود. با چرخش افکار بین المللی به سمت حمایت از جمهوری اندونزی، هلندی ها در سال ۱۹۴۹ موفق به مذاکره در مورد جدایی گینه نو هلند از اندونزی شدند تا سرنوشت این منطقه مورد مناقشه را در سال ۱۹۵۰ مشخص کنند. هلندی ها در سال های آینده توانستند در سازمان ملل متحد این بحث را مطرح کنند که گینه نو هلند سرزمین یک گروه قومی جدا از مردم اندونزی است و بنابراین نباید به کشور اندونزی جذب شود.
در مقابل، جمهوری اندونزی، به عنوان دولت جانشین هند شرقی هلند، گینه نو هلند را به عنوان بخشی از مرزهای طبیعی سرزمین خود ادعا می کرد. اختلاف در مورد گینه نو هلند عامل مهمی در کاهش سریع روابط دو جانبه بین هلند و اندونزی پس از استقلال اندونزی بود. این اختلاف پس از تحرکات هلندی ها در سال ۱۹۶۱ برای ایجاد شورای گینه نو، به درگیری های سطحی در سال ۱۹۶۲ انجامید.
پس از جنگ دریای آرافورا، اندونزی یک پویش نفوذی را برای ایجاد فشار بر هلندی ها به راه انداخت. هلند سرانجام به دلیل فشارهای دیپلماتیک آمریکا، نبود حمایت های داخلی و تهدیدهای مداوم اندونزی برای حمله به این سرزمین تصمیم گرفت در ماه اوت سال ۱۹۶۲ از کنترل قلمرو مورد مناقشه دست بکشد و پیشنهاد بانکر برای راه اندازی یک همه پرسی برای تعیین سرنوشت نهایی این قلمرو در آینده را بپذیرد. این قلمرو پیش از انتقال به اندونزی در تاریخ ۱ مه ۱۹۶۳، به طور موقت توسط مقام اجرایی موقت سازمان ملل اداره می شد. سرانجام در سال ۱۹۶۹ یک همه پرسی به نام قانون انتخاب آزاد انجام شد و در پی آن گینه نو هلند رسماً به اندونزی پیوست؛ هرچند در بی طرفی آن اختلاف نظر وجود دارد.
... [مشاهده متن کامل]
طی انقلاب ملی اندونزی هلندی ها این منطقه را با انجام عملیات هایی از جمهوری تازه تأسیس اندونزی اشغال کردند. با این حال، روش های خشن هلند مخالفت بین المللی را جلب کرده بود. با چرخش افکار بین المللی به سمت حمایت از جمهوری اندونزی، هلندی ها در سال ۱۹۴۹ موفق به مذاکره در مورد جدایی گینه نو هلند از اندونزی شدند تا سرنوشت این منطقه مورد مناقشه را در سال ۱۹۵۰ مشخص کنند. هلندی ها در سال های آینده توانستند در سازمان ملل متحد این بحث را مطرح کنند که گینه نو هلند سرزمین یک گروه قومی جدا از مردم اندونزی است و بنابراین نباید به کشور اندونزی جذب شود.
در مقابل، جمهوری اندونزی، به عنوان دولت جانشین هند شرقی هلند، گینه نو هلند را به عنوان بخشی از مرزهای طبیعی سرزمین خود ادعا می کرد. اختلاف در مورد گینه نو هلند عامل مهمی در کاهش سریع روابط دو جانبه بین هلند و اندونزی پس از استقلال اندونزی بود. این اختلاف پس از تحرکات هلندی ها در سال ۱۹۶۱ برای ایجاد شورای گینه نو، به درگیری های سطحی در سال ۱۹۶۲ انجامید.
پس از جنگ دریای آرافورا، اندونزی یک پویش نفوذی را برای ایجاد فشار بر هلندی ها به راه انداخت. هلند سرانجام به دلیل فشارهای دیپلماتیک آمریکا، نبود حمایت های داخلی و تهدیدهای مداوم اندونزی برای حمله به این سرزمین تصمیم گرفت در ماه اوت سال ۱۹۶۲ از کنترل قلمرو مورد مناقشه دست بکشد و پیشنهاد بانکر برای راه اندازی یک همه پرسی برای تعیین سرنوشت نهایی این قلمرو در آینده را بپذیرد. این قلمرو پیش از انتقال به اندونزی در تاریخ ۱ مه ۱۹۶۳، به طور موقت توسط مقام اجرایی موقت سازمان ملل اداره می شد. سرانجام در سال ۱۹۶۹ یک همه پرسی به نام قانون انتخاب آزاد انجام شد و در پی آن گینه نو هلند رسماً به اندونزی پیوست؛ هرچند در بی طرفی آن اختلاف نظر وجود دارد.
