گینِۀ بیسائو (Guinea-Bissau)
کلیسای جامع گینه بیسائو
کلیسای جامع گینه بیسائو
موقعیت. جمهوری گینۀ بیسائو در افریقای غربی، ساحل اقیانوس اطلس و در میان کشورهای سنگال، در شمال، گینه، در شرق و جنوب، و اقیانوس اطلس، در جنوب غربی و غرب جای دارد. مساحت آن ۳۶,۱۲۵ کیلومتر مربع و شهر بیسائو پایتخت آن است.سیمای طبیعی. کشور گینۀ بیسائو از یک سرزمین اصلی و مجمع الجزایر بیژاگوش تشکیل شده است. بخش اصلی گینۀ بیسائو پست و هموار است و کوه های نه چندان مرتفعی، با بلندی حداکثر ۲۴۴ متر، گوشه ای از اراضی جنوب شرقی آن فراگرفته است. رودخانه های کُروبال (کوروبال)، گِبا، کاشِئو و چند رودخانۀ دیگر آن را مشروب می کنند و خورها و بریدگی های بسیاری را در خط ساحلی آن که از جنگل های کَرنا پوشیده است پدید آورده اند. سرزمین گینۀ بیسائو جنگلی است و حیات وحش متنوعی دارد، به ویژه در رودخانه های آن که حیواناتی مانند اسب آبی، تمساح، فلامینگو و پلیکان زندگی می کنند. جزایر پَست و هموار بیژاگوش در آب های ساحلی این کشور واقع اند و اورانگو، فورموسا، کاراوِلا، بوباک، و بولاما ازجمله جزایر این گروه به شمار می آیند. شهر بولاما، پایتخت پیشین گینۀ پرتغال، در این جزیره قرار دارد. کشور گینۀ بیسائو از نظر تقسیمات کشوری به هشت ناحیه تقسیم می شود و مهم ترین شهرهای آن عبارت اند از بیسائو، بولاما، کاشئو، بولا، و فَریم. اقلیم گینۀ بیسائو گرم مرطوب و پرباران و فصل بارندگی آن معمولاً از خرداد تا آبان است. میانگین دمای سالانۀ نواحی ساحلی ۲۴.۵درجۀ سانتی گراد تا ۲۷ درجۀ سانتی گراد است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به ۱,۹۵۰ میلی متر می رسد.
اقتصاد. کشور گینۀ بیسائو از نظر اقتصادی شدیداً به کمک های خارجی وابسته است و کشاورزی آن از خشک سالی های پی در پی و نیز آفت هایی چون ملخ به شدت آسیب دیده و محصولات آن حتی برای مصرف داخلی نیز چندان کافی نیست. برنج عمده ترین محصول آن است و بادام زمینی، نارگیل، و پنبه از دیگر فرآورده های کشاورزی آن محسوب می شوند. شیلات نیز نقش مهمی در اقتصاد این کشور دارد و مهم ترین فعالیت های صنعتی آن عبارت اند از تهیۀ مواد غذایی و نساجی. منابع زیرزمینی گینۀ بیسائو هنوز دست نخورده باقی مانده و این کشور سوخت و بسیاری دیگر از نیازهای داخلی را از خارج وارد می کند. بادام زمینی، ماهی، میگوی منجمد، و چوب و الوار جزو صادرات آن و سوخت، مواد غذایی و ماشین آلات از واردات این کشور است.
حکومت و سیاست. نظام حاکم بر کشور گینۀ بیسائو جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری است. مجلس ملی این کشور ۱۲۲ عضو دارد که هر پنج سال یک بار مردم آنان را انتخاب می کنند. دورۀ ریاست جمهوری در کشور مذکور پنج سال است و رهبر حزب اکثریت سِمت نخست وزیری و تشکیل هیئت دولت را برعهده دارد.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور گینۀ بیسائو حدود ۱,۵۱۵,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰)و تراکم نسبی آن به۴۱.۹ نفر در کیلومتر مربع می رسد. رشد سالانۀ جمعیت آن ۲ درصد است و ۹۰ درصد از جمعیت این کشور از اقوام گوناگون افریقایی، و ۶۵ درصد از آنان پیرو باورهای قبیله ای و سنتی اند. ۸۰ درصد از مردم این سرزمین روستانشین اند و زبان رسمی آنان پرتغالی است. پرتغالی ها در ۱۴۴۶ به این سرزمین وارد شدند و آن جا را ضمیمۀ امپراتوری پرتغال کردند. این منطقه در قرن های ۱۷ و ۱۸ از مراکز عمدۀ صدور و تجارت برده بود. پس از جنگ جهانی دوم (۱۹۵۰) زمزمه های استقلال طلبی مردم گینۀ بیسائو آغاز شد و پس از مبارزات مسلحانه در ۲۴ سپتامبر ۱۹۷۴ به استقلال کامل دست یافت.
کلیسای جامع گینه بیسائو
کلیسای جامع گینه بیسائو
موقعیت. جمهوری گینۀ بیسائو در افریقای غربی، ساحل اقیانوس اطلس و در میان کشورهای سنگال، در شمال، گینه، در شرق و جنوب، و اقیانوس اطلس، در جنوب غربی و غرب جای دارد. مساحت آن ۳۶,۱۲۵ کیلومتر مربع و شهر بیسائو پایتخت آن است.سیمای طبیعی. کشور گینۀ بیسائو از یک سرزمین اصلی و مجمع الجزایر بیژاگوش تشکیل شده است. بخش اصلی گینۀ بیسائو پست و هموار است و کوه های نه چندان مرتفعی، با بلندی حداکثر ۲۴۴ متر، گوشه ای از اراضی جنوب شرقی آن فراگرفته است. رودخانه های کُروبال (کوروبال)، گِبا، کاشِئو و چند رودخانۀ دیگر آن را مشروب می کنند و خورها و بریدگی های بسیاری را در خط ساحلی آن که از جنگل های کَرنا پوشیده است پدید آورده اند. سرزمین گینۀ بیسائو جنگلی است و حیات وحش متنوعی دارد، به ویژه در رودخانه های آن که حیواناتی مانند اسب آبی، تمساح، فلامینگو و پلیکان زندگی می کنند. جزایر پَست و هموار بیژاگوش در آب های ساحلی این کشور واقع اند و اورانگو، فورموسا، کاراوِلا، بوباک، و بولاما ازجمله جزایر این گروه به شمار می آیند. شهر بولاما، پایتخت پیشین گینۀ پرتغال، در این جزیره قرار دارد. کشور گینۀ بیسائو از نظر تقسیمات کشوری به هشت ناحیه تقسیم می شود و مهم ترین شهرهای آن عبارت اند از بیسائو، بولاما، کاشئو، بولا، و فَریم. اقلیم گینۀ بیسائو گرم مرطوب و پرباران و فصل بارندگی آن معمولاً از خرداد تا آبان است. میانگین دمای سالانۀ نواحی ساحلی ۲۴.۵درجۀ سانتی گراد تا ۲۷ درجۀ سانتی گراد است و میانگین بارندگی سالانۀ آن به ۱,۹۵۰ میلی متر می رسد.
اقتصاد. کشور گینۀ بیسائو از نظر اقتصادی شدیداً به کمک های خارجی وابسته است و کشاورزی آن از خشک سالی های پی در پی و نیز آفت هایی چون ملخ به شدت آسیب دیده و محصولات آن حتی برای مصرف داخلی نیز چندان کافی نیست. برنج عمده ترین محصول آن است و بادام زمینی، نارگیل، و پنبه از دیگر فرآورده های کشاورزی آن محسوب می شوند. شیلات نیز نقش مهمی در اقتصاد این کشور دارد و مهم ترین فعالیت های صنعتی آن عبارت اند از تهیۀ مواد غذایی و نساجی. منابع زیرزمینی گینۀ بیسائو هنوز دست نخورده باقی مانده و این کشور سوخت و بسیاری دیگر از نیازهای داخلی را از خارج وارد می کند. بادام زمینی، ماهی، میگوی منجمد، و چوب و الوار جزو صادرات آن و سوخت، مواد غذایی و ماشین آلات از واردات این کشور است.
حکومت و سیاست. نظام حاکم بر کشور گینۀ بیسائو جمهوری چندحزبی با یک مجلس قانون گذاری است. مجلس ملی این کشور ۱۲۲ عضو دارد که هر پنج سال یک بار مردم آنان را انتخاب می کنند. دورۀ ریاست جمهوری در کشور مذکور پنج سال است و رهبر حزب اکثریت سِمت نخست وزیری و تشکیل هیئت دولت را برعهده دارد.
مردم و تاریخ. جمعیت کشور گینۀ بیسائو حدود ۱,۵۱۵,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰)و تراکم نسبی آن به۴۱.۹ نفر در کیلومتر مربع می رسد. رشد سالانۀ جمعیت آن ۲ درصد است و ۹۰ درصد از جمعیت این کشور از اقوام گوناگون افریقایی، و ۶۵ درصد از آنان پیرو باورهای قبیله ای و سنتی اند. ۸۰ درصد از مردم این سرزمین روستانشین اند و زبان رسمی آنان پرتغالی است. پرتغالی ها در ۱۴۴۶ به این سرزمین وارد شدند و آن جا را ضمیمۀ امپراتوری پرتغال کردند. این منطقه در قرن های ۱۷ و ۱۸ از مراکز عمدۀ صدور و تجارت برده بود. پس از جنگ جهانی دوم (۱۹۵۰) زمزمه های استقلال طلبی مردم گینۀ بیسائو آغاز شد و پس از مبارزات مسلحانه در ۲۴ سپتامبر ۱۹۷۴ به استقلال کامل دست یافت.
wikijoo: گینه_بیسایو