[ویکی نور] وی، در سنه 471ق، در گیلان، چشم به جهان گشود و تا هجده سالگی در آن سامان به سر برد و در سنه 488ق، به بغداد مهاجرت کرد و تا پایان عمر در آن جا اقامت گزید و در باب ازج بغداد به خاک سپرده شد.
«عبد القادر گیلانی»، (471 - 561ق / 1078 - 1166م)، عارف و شاعر ایرانی است. کنیه وی، ابو محمد و لقبش، محی الدین می باشد.
به شهادت اسناد معتبر تاریخی، نسبت ایشان بدون شک از جانب پدر به امام حسن(ع) و از جانب مادر به امام رضا(ع) می رسد.
وی، در بغداد، ابتدا علوم ادبی را از محضر ابو زکریا تبریزی استفاده کرد و علم حدیث را از ابو بکر، محمد بن احمد و ابو القاسم، علی بن احمد بن بیان و ابو طالب بن یوسف فراگرفت، سپس از محضر علی بن ابی سعید مخرمی، فقه آموخت و فنون طریقت را در مصاحبت شیخ احمد(یا حماد) دباس فراگرفت.
وی، در یادداشت برداری مطالب علمی کوشش فراوان کرد و ملازم سیاحت و ریاضت و تفکر و عزلت شد.
«عبد القادر گیلانی»، (471 - 561ق / 1078 - 1166م)، عارف و شاعر ایرانی است. کنیه وی، ابو محمد و لقبش، محی الدین می باشد.
به شهادت اسناد معتبر تاریخی، نسبت ایشان بدون شک از جانب پدر به امام حسن(ع) و از جانب مادر به امام رضا(ع) می رسد.
وی، در بغداد، ابتدا علوم ادبی را از محضر ابو زکریا تبریزی استفاده کرد و علم حدیث را از ابو بکر، محمد بن احمد و ابو القاسم، علی بن احمد بن بیان و ابو طالب بن یوسف فراگرفت، سپس از محضر علی بن ابی سعید مخرمی، فقه آموخت و فنون طریقت را در مصاحبت شیخ احمد(یا حماد) دباس فراگرفت.
وی، در یادداشت برداری مطالب علمی کوشش فراوان کرد و ملازم سیاحت و ریاضت و تفکر و عزلت شد.