گیلانار

ولی اگر آن را [گیلان آر] در نگاه آوریم می شود ( میوه ی ) آورده از گیلان.
اگر گیله را به چم دانه بگیریم این چمار و معنا فقط ویژه ی ترکی آذری نیست، در برخی از زبانهای بومی ایرانی هم با همین چمار به کار می رود مانند تاتی، تالشی، گویشهایی از لری و در خراسان هنگام نام بردن از دانه های انگور.
گیله را در این چم یعنی دانه، می توان ریخت دیگری از گوله ( گلوله ) دانست یعنی گردی کوچک مانند گوله برف، گوله آتش، گوله زغال و. . . که شاید گوی - اوله ( پسوند کوچکساز ) بوده = گوی کوچک، که کم کم به گوله و گلوله دگردیس شده.
پس این واژه در بنیاد خود واژه ای ایرانی ( شاید پهلوی ) است و در ریشه ایرانی نام انار هم که شک و گمانی نیست پس گیلانار یا گیله انار = دانه انار [در جایگاه تشبیه و همانندی] واژه ای ایرانی ست.
نیاکان مردم آذربایگان در گذار زبانی خود از پهلوی ( با گویش آذری ) به ترکی که در سه چهار سده گذشته انجام گرفته، واژه های فراوانی را از آذری به زبان نوآمده ی ترکی درون کرده اند.

🔺�آس� هم از فعل آسیلماق به معنی آویزان گرفته شده است.
🍒گیلاس ( گیله آس ) : آسیلی چردک، آسیلی دنه ( دانه آویزان )
🔺در تورکی به آلبالو هم �گیله نار� می گویند ( گیله کی نارا اوخشویور )
این هم نشان دهنده این واقعیت است که برای تورک ها اول نار ( انار ) وجود داشته بعد گیله نار!
🔺همچنین میوه ازگیل ( از گیل ) که قسمت �از� آن از فعل �ازیلمک� به معنی له شدن گرفته شده است؛ یعنی دانه له شده.