گیسا

با شادمانی وارد اداره ی ثبت احوال شدم، شلوغ بود، نوبت گرفتم و نشستم. هنوز روی صندلی ننشستم که کسی سلامم کرد، کاک شاهو بود با همان لباس کردی تر تمیزش وشال محکم بسته به کمر. گفتم دو قلوها خوبند؟ همین چند روز پیش صاحب دو تا پسر دوقلو شده بود و من هم صاحب یک دختر ناز. گفتم برای گرفتن شناسنامه آمدی؟گفت: آره. گفتم اسمشونو چی گذاشتی؟گفت:آکو و سرکو.
نوبتش قبل از من بود شناسنامه ها را گرفت و رفت. مدتی گذشت. نوبت که به من رسید خانمی که متولی اینکار بودگفت:اسمشو چی میخوای بذاری؟ گفتم گیسیا . کتابی را باز کرد و گفت چنین اسمی نداریم. در ضمن معنیش چیست؟ آقایی بغل دستش بود گفت:یک اسم قدیمیست که بیشتر میان ما لکها رواج دارد. حالا منسوخ شده و به معنی گیس سیاه یا همان موی بلنداست. ضمن اینکه به حرفهایش گوش میکردم کتاب را هم نگاه میکردم. وا‍‍ژه ای مشابه گیسیا بود اما گیسیا نبود. گیسا و جلویش این گونه توضیح داده بود "یک واژه ی اوستاییست به معنی گیتی، جهان. . . " رو به مرد کردم گفتم به لکی بگو این آتش را روشن کن. گفت چرا؟ گفتم بگو تا جواب دقیقی بهت بدم. گفت:"ائ آگره گیس ده". گفتم در کلام تو گیس چه معنی داد. گفت:روشن. گفتم اگر گیسا در واژه ی اوستایی به معنی گیتی یا جهان آمده دلیلش این است که در باور اوستایی جهان آتش است نور. و ما یادگار این فرهنگ کهنیم.
آیا تا کنون فکر کرده بودی گیسیا یعنی روشنایی، مرد بهت زده نگریست و لبخندی زد. گفت:تا حالا به این فکر نکرده بودم. . . درخواستی دادم بعد از یک هفته موافقت شد و اسم را وارد کتاب کردیم اما نمی دانم معنایش را هم درست وارد کردند یا نه. راستی چه میشود در حفظ این واژه های باستانی مثل آثار باستانیمان وسواس به خرج دهیم. مگر نه اینکه اینها هم باستانی اند.