گیتار برقی (electric guitar)
نوعی گیتار آکوستیک که از پیک آپ های الکترومغناطیسی تعبیه شده در زیر سیم های آن، استفاده می کند. این پیک آپ ها ارتعاشات را تشخیص می دهند، و به این ترتیب دیگر نیازی به جعبۀ طنین ساز باقی نمی ماند. گیتارهای برقیِ توپر در دهۀ ۱۹۵۰ را لئو فِندِر شکل داد و لِس پُل برشی در زیر بدنۀ آن ایجاد کرد که امکان انگشت گذاریِ راحت تر را فراهم می آورد و نیز چندین پیک آپ برای زیر و بم های مختلف در آن تعبیه کرد که در حین نوازندگی میانِ آن ها تعادلِ دلخواه را می توان برقرار کرد. تکنیکِ «هامباکینگ» از مدارهای پس خوراند برای چرخۀ دوبارۀ بازآییِ ارتعاش بدنۀ گیتار استفاده می کند و نت های سوستنوتو بی پایان تولید می کند. این تکنیک در دهۀ ۱۹۷۰ سبب پدیدآمدن شکل متمایزی از آوازخوانی در میان گیتارنوازانِ گروه های هارد ـ راک شده است. دیگر فرم های گیتار برقی عبارت اند از گیتارِ دو دسته و گیتار باس، که مدلی از گیتار کنترباس است. آهنگ سازانی که از گیتار برقی در ساخته هایشان استفاده کرده اند، عبارت اند از فرانک مارتین، پیِر بولز، و لوچانو بِریو.
نوعی گیتار آکوستیک که از پیک آپ های الکترومغناطیسی تعبیه شده در زیر سیم های آن، استفاده می کند. این پیک آپ ها ارتعاشات را تشخیص می دهند، و به این ترتیب دیگر نیازی به جعبۀ طنین ساز باقی نمی ماند. گیتارهای برقیِ توپر در دهۀ ۱۹۵۰ را لئو فِندِر شکل داد و لِس پُل برشی در زیر بدنۀ آن ایجاد کرد که امکان انگشت گذاریِ راحت تر را فراهم می آورد و نیز چندین پیک آپ برای زیر و بم های مختلف در آن تعبیه کرد که در حین نوازندگی میانِ آن ها تعادلِ دلخواه را می توان برقرار کرد. تکنیکِ «هامباکینگ» از مدارهای پس خوراند برای چرخۀ دوبارۀ بازآییِ ارتعاش بدنۀ گیتار استفاده می کند و نت های سوستنوتو بی پایان تولید می کند. این تکنیک در دهۀ ۱۹۷۰ سبب پدیدآمدن شکل متمایزی از آوازخوانی در میان گیتارنوازانِ گروه های هارد ـ راک شده است. دیگر فرم های گیتار برقی عبارت اند از گیتارِ دو دسته و گیتار باس، که مدلی از گیتار کنترباس است. آهنگ سازانی که از گیتار برقی در ساخته هایشان استفاده کرده اند، عبارت اند از فرانک مارتین، پیِر بولز، و لوچانو بِریو.
wikijoo: گیتار_برقی