گچیان

لغت نامه دهخدا

گچیان. [ گ َ ] ( اِخ ) آن را صندوقه نیز گویند. صخره ای است در استرآباد نزدیک آب چاروا و نهر شصت کلا. ( سفرنامه مازندران و استرآباد رابینو بخش انگلیسی ص 101 ).

گچیان. [ گ َ ] ( اِخ ) دهی است از بخش پشت آب شهرستان زابل ، 4000گزی شمال بنجار و 4000گزی راه مالرو جلال آباد به زابل. جلگه ، گرم معتدل و سکنه آن 936 تن. آب آن از رودخانه هیرمند. محصولات آن غلات و لبنیات. شغل اهالی زراعت ،گله داری و صنایع دستی آنان گلیم و کرباس بافی است وراه مالرو دارد. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8 ).

پیشنهاد کاربران

بپرس