گویلرمو پریتو پرادیلو ( به انگلیسی: Guillermo Prieto Pradillo ) audio راهنما·اطلاعات ( زاده ۱۰ فوریه ۱۸۱۸ – درگذشته ۲ مارس ۱۸۹۷ ) رمان نویس، داستان نویس، شاعر، وقایع نگار، ژورنالست، مقاله نویس، وطن پرست و سیاست مدار لیبرال اهل مکزیک بود. براساس نظر «الادیو کورتس» ، پریتو در طول زندگی اش به عنوان شاعر ملی مکزیک در نظر گرفته شده، و وفاداری اش به لیبرال های مکزیکی امکان این را داد تا به عنوان وزیر امور مالی و خارجه دولت های مختلف به خدمت بپردازد.
... [مشاهده متن کامل]
وی در نوشته های خود از تخلص های متعددی از جمله دان بندنو و فیدل استفاده کرد.
پریتو در مکسیکو سیتی بدنیا آمد. او پسر «خوزه ماریا پریتو گامبوآ» و «جوزفا پرادیلووای استانول» بود. دوران کودکی او در نزدیکی «مولینو دل ری» ( آسیاب پادشاه ) ، در کنار قلعه تاریخی چپولتپک سپری شد، زیرا پدرش مدیریت آسیاب و نانوایی آن جا را بر عهده داشت. پریتو ۱۳ ساله بود که پدرش فوت کرد و مادرش دچار حمله اعصاب شد. وی تحت سرپرستی «آندرس کوئینتانارو» و «فرناندو کالدرون» توانست به تحصیل خود ادامه بدهد. پس از کار در یک فروشگاه لباس و در گمرک، پریتو وارد کالج Colegio de San Juan de Letrán شد.
او «آکادمی لتران» را در ژوئن ۱۸۳۶ میلادی با هدف «مکزیکی شدن ادبیات» به همراه مانوئل توسن فرر و برادران خوزه ماریا و خوان لاکونزا تأسیس کرد. کوئینتانارو به عنوان «رئیس دائمی» آکادمی انتخاب شد.
پریتو کار خود را به عنوان ژورنالست و منتقد تئاتر با El Siglo XX و با انتشار ستون Los San Lunes de Fidel آغاز کرد. او برای El Monitor Republicano کار می کرد و همراه با ایگناسیو رامیرز مجله فکاهی Don Simplicio را پایه گذاری کرد. پریتو از جوانی حامی حزب لیبرال بود و از مواضع این حزب در مطبوعات و سایر نوشته هایش دفاع می کرد.
پریتو به ترتیب منشی شخصی والنتین گومز فاریاس و آناستازیو بوستامانته شد. در زمان بوستامانته او سردبیر «ال دیاریو آفیشال» بود. پریتو در زمان روسای جمهور ماریانو آریستا، خوان آلوارز و بنیتو خوارس، وزیر دارایی ( hacienda ) بود. او ۱۵ بار نماینده کنگره و نماینده پوئبلا در کنگره مؤسسان ۱۸۵۶–۱۸۵۷ شد و همراه با دیگر لیبرال ها از طرح دی آیوتلا حمایت کرد؛ طرحی که در اول مارس ۱۸۵۴ اعلام شد و هدفش سرنگونی دیکتاتور آنتونیو لوپز دو سانتا آنا بود. به همین دلیل پریتو موقتاً به گواناهواتو تبعید شد. وی به عنوان وزیر دارایی پرزیدنت خوارز، پس از کودتای فلیکس زولوآگا، رئیس جمهور را در تبعید همراهی کرد.
... [مشاهده متن کامل]
وی در نوشته های خود از تخلص های متعددی از جمله دان بندنو و فیدل استفاده کرد.
پریتو در مکسیکو سیتی بدنیا آمد. او پسر «خوزه ماریا پریتو گامبوآ» و «جوزفا پرادیلووای استانول» بود. دوران کودکی او در نزدیکی «مولینو دل ری» ( آسیاب پادشاه ) ، در کنار قلعه تاریخی چپولتپک سپری شد، زیرا پدرش مدیریت آسیاب و نانوایی آن جا را بر عهده داشت. پریتو ۱۳ ساله بود که پدرش فوت کرد و مادرش دچار حمله اعصاب شد. وی تحت سرپرستی «آندرس کوئینتانارو» و «فرناندو کالدرون» توانست به تحصیل خود ادامه بدهد. پس از کار در یک فروشگاه لباس و در گمرک، پریتو وارد کالج Colegio de San Juan de Letrán شد.
او «آکادمی لتران» را در ژوئن ۱۸۳۶ میلادی با هدف «مکزیکی شدن ادبیات» به همراه مانوئل توسن فرر و برادران خوزه ماریا و خوان لاکونزا تأسیس کرد. کوئینتانارو به عنوان «رئیس دائمی» آکادمی انتخاب شد.
پریتو کار خود را به عنوان ژورنالست و منتقد تئاتر با El Siglo XX و با انتشار ستون Los San Lunes de Fidel آغاز کرد. او برای El Monitor Republicano کار می کرد و همراه با ایگناسیو رامیرز مجله فکاهی Don Simplicio را پایه گذاری کرد. پریتو از جوانی حامی حزب لیبرال بود و از مواضع این حزب در مطبوعات و سایر نوشته هایش دفاع می کرد.
پریتو به ترتیب منشی شخصی والنتین گومز فاریاس و آناستازیو بوستامانته شد. در زمان بوستامانته او سردبیر «ال دیاریو آفیشال» بود. پریتو در زمان روسای جمهور ماریانو آریستا، خوان آلوارز و بنیتو خوارس، وزیر دارایی ( hacienda ) بود. او ۱۵ بار نماینده کنگره و نماینده پوئبلا در کنگره مؤسسان ۱۸۵۶–۱۸۵۷ شد و همراه با دیگر لیبرال ها از طرح دی آیوتلا حمایت کرد؛ طرحی که در اول مارس ۱۸۵۴ اعلام شد و هدفش سرنگونی دیکتاتور آنتونیو لوپز دو سانتا آنا بود. به همین دلیل پریتو موقتاً به گواناهواتو تبعید شد. وی به عنوان وزیر دارایی پرزیدنت خوارز، پس از کودتای فلیکس زولوآگا، رئیس جمهور را در تبعید همراهی کرد.
