گویش های عربی

گویش های زبان عربی در بیشتر موارد چنان از هم دورند که بر پایهٔ تعریفات زبان شناختی در اصل بایستی آن ها را به عنوان زبان های جداگانه بشمار آورد.
مقوله زبان عربی بر مجموعه زیادی از گویش ها و لهجه های گوناگون دلالت می کند که به طور کلی به سه بخش تقسیم می شود:
• عربی کلاسیک یا قرآنی
• عربی استاندارد یا فصیح یا کتابی
• عربی گفتاری یا جلفی یا دارجة
در تمام کشورهای عربی گویش استاندارد جهت تدریس در مدارس و تألیف کتاب ها و جراید به کار برده می شود.
اما هر منطقه از جهان عرب، گویش محلی ویژه خود را دارد که گاه تفاوت های میان آن ها به اندازه ای است که عرب ها مجبور به تکلم به عربی کتابی با هم می شوند. یکی از دلایل وجود تعدد گویش ها و لهجات در زبان عربی را تأثیر زبان های پیشین موجود در آن مناطق پیش از چیرگی زبان عربی بر آن منطقه ها دانسته اند. در حالت کلی عربی محاوره ای را به دو بخش خاورمیانه ای و مغربی تقسیم می کنند.
• گروه مغربی
• عربی مراکشی
• عربی تونسی
• عربی الجزایری
• عربی اندلسی
• عربی لیبیایی
• عربی حسانی
• عربی صحرایی
• عربی سیسیلی
• عربی سودانی
• عربی چادی
• عربی جوبا
• عربی مصری
• عربی صعیدی
• عربی عراقی
• عربی موصلی
• عربی بغدادی
• عربی بصراوی
• عربی یهودی بغداد
• عربی یهودی - عراقی
• عربی خوزستانی
• عربی مارونی قبرسی
• عربی سوری
• عربی لبنانی
• عربی اردنی
• عربی فلسطینی
• عربی بدوی
• عربی بحرانی
• عربی بارقی
• عربی خلیجی
• عربی نجدی
• عربی عمانی
• عربی حجازی
• عربی حضرموتی
• عربی شحی
• عربی ظفاری
• عربی یمنی
• عربی تهامه ای