گوی و چوگان عارفی

داستانی تمثیلی از عشق عرفانی در قالب مثنوی که در ۸۴۲ق سروده شده است. این اثر که به حالنامۀ عارفی نیز شناخته می شود، از سروده های محمود عارفی هروی ( ـ۸۵۳ق) است. از این اثر منظوم، نسخه های نفیسی وجود دارد که برخی از آن ها عبارت اند از نسخه ای به خط سلطانعلی مشهدی به تاریخ ۸۷۴ق در کتابخانۀ کاخ گلستان تهران؛ دو نسخه به خط میرعلی هروی در پاریس و سن پترزبورگ که اولی به تاریخ ۹۲۹ق کتابت شده است؛ نسخه ای به خط شاه طهماسب صفوی به تاریخ ۹۳۱ق در کتابخانۀ ملی روسیه.