گوپِرت ـ مایِر، ماریا (۱۹۰۶ـ۱۹۷۲)(Goeppert-Mayer, Maria)
فیزیک دان امریکایی، زادۀ آلمان. ساختار هستۀ اتم را بررسی کرد و به سبب توضیحی که در ۱۹۴۸ برای پایداری اتم هایی خاص به دست داد، به جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۶۳ دست یافت. او هستۀ اتم را به صورت لایه های پوسته مانندی از پروتونها و نوترونها درنظر گرفت. در این طرح، پایدارترین هسته وقتی حاصل می شود که بیرونی ترین پوسته کاملاً پُرشده باشد. این جایزه مشترکاً به او، یوجین ویگنر، و هانس یِنسن اعطا شد. گوپرت در کاتوویتس (کاتوویسته)، واقع در سیلزی علیا، که اکنون در لهستان واقع است، زاده شد. در دانشگاه گوتینگن درس خواند. در ۱۹۳۰، به ایالات متحد امریکا مهاجرت کرد. از ۱۹۴۶ تا ۱۹۶۰، استاد دانشگاه شیکاگو و از ۱۹۶۰ به بعد، استاد دانشگاه کالیفرنیا بود. در ۱۹۴۵، با همکاری فیزیک دان امریکایی، ادوارد تِلِر، برای توضیح فراوانی عناصر و ایزوتوپ های موجود در طبیعت، نظریۀ کِهبانگ را برای منشأ عالَم عرضه کرد. این نظریه او را به بررسی پایداری هسته ها رهنمون شد. در ۱۹۴۸، شواهدی دال بر پایداری هسته هایی خاص منتشر کرد که تعداد نوترون ها و پروتون ها در آن ها برابر با یکی از اعداد ۲، ۸، ۲۰، ۵۰، ۸۲، و ۱۲۶ بود. این اعداد عموماً به عددهای جادویی معروف اند. او و ینسن، مستقل از هم، مدل پوسته ای را مطرح کردند و در ۱۹۵۵، به اتفاق هم کتاب نظریۀ مقدماتی ساختار پوسته ای هسته را نوشتند.
فیزیک دان امریکایی، زادۀ آلمان. ساختار هستۀ اتم را بررسی کرد و به سبب توضیحی که در ۱۹۴۸ برای پایداری اتم هایی خاص به دست داد، به جایزۀ نوبل فیزیک ۱۹۶۳ دست یافت. او هستۀ اتم را به صورت لایه های پوسته مانندی از پروتونها و نوترونها درنظر گرفت. در این طرح، پایدارترین هسته وقتی حاصل می شود که بیرونی ترین پوسته کاملاً پُرشده باشد. این جایزه مشترکاً به او، یوجین ویگنر، و هانس یِنسن اعطا شد. گوپرت در کاتوویتس (کاتوویسته)، واقع در سیلزی علیا، که اکنون در لهستان واقع است، زاده شد. در دانشگاه گوتینگن درس خواند. در ۱۹۳۰، به ایالات متحد امریکا مهاجرت کرد. از ۱۹۴۶ تا ۱۹۶۰، استاد دانشگاه شیکاگو و از ۱۹۶۰ به بعد، استاد دانشگاه کالیفرنیا بود. در ۱۹۴۵، با همکاری فیزیک دان امریکایی، ادوارد تِلِر، برای توضیح فراوانی عناصر و ایزوتوپ های موجود در طبیعت، نظریۀ کِهبانگ را برای منشأ عالَم عرضه کرد. این نظریه او را به بررسی پایداری هسته ها رهنمون شد. در ۱۹۴۸، شواهدی دال بر پایداری هسته هایی خاص منتشر کرد که تعداد نوترون ها و پروتون ها در آن ها برابر با یکی از اعداد ۲، ۸، ۲۰، ۵۰، ۸۲، و ۱۲۶ بود. این اعداد عموماً به عددهای جادویی معروف اند. او و ینسن، مستقل از هم، مدل پوسته ای را مطرح کردند و در ۱۹۵۵، به اتفاق هم کتاب نظریۀ مقدماتی ساختار پوسته ای هسته را نوشتند.
wikijoo: گوپرت_ـ_مایر،_ماریا_(۱۹۰۶ـ۱۹۷۲)