همه ساله گوهر فشانی ز دو کف
همانا که تو ابر گوهرفشانی.
فرخی.
- آب گوهرفشان ؛ آب حیات بخش. بخشنده جان و روان : ز ماهی و آن آب گوهرفشان
دگر داد تاریخ تازی نشان.
نظامی.
- جام گوهرفشان ؛ کنایه از جام و ساغر پر از شراب حیات بخش ونشاطآور : بیا ساقی آن جام گوهرفشان
به ترکیب من گوهری درنشان.
نظامی.
- کلک گوهرفشان ؛ کنایه از قلمی که با آن سخنان فصیح و بلیغ نویسند : ز گوهرفشان کلک فرمانبرش
نبشته چنین بود در دفترش.
نظامی.
- خامه گوهرفشان ؛ کلک گوهرفشان : باد مسلم شده کف و بنان ترا
خنجرگوهرنگار، خامه گوهرفشان.
خاقانی.
|| کنایه از بخشنده و کریم است : از آن تیغزن دست گوهرفشان
ز گیتی نجوید همی جز نشان.
فردوسی.
ملک باید که اندر رزمگه لشکرشکن باشدملک باید که اندر بزمگه گوهرفشان باشد.
فرخی.
|| کنایه از ریزنده باران است : تا صبا شد حله باف و ابر شدگوهرفشان
هیچ لعبت در چمن خالی ز طوق و یاره نیست.
کمال الدین اسماعیل.
|| کنایه از سخن نغز و فصیح گوینده : دهان و لبش بود گوهرفشان
سخن گفتنش بود گوهرنشان.
فردوسی ( شاهنامه چ دبیرسیاقی ج 2 ص 542 ).
|| کنایه از شراب لعل است : بس زر رخسار کان دریا کشان سیم کش
بر صدف گون ساغر گوهرفشان افشانده اند.
خاقانی.
رجوع به گوهرافشان شود.