گونه های بیکینی

گونه های متنوعی از بیکینی در بازار هست که برخی از آنان عبارتند از: بیکینی بندی، مونوکینی ها ( بدون بالاتنه یا بالاتنه و پایین تنه متصل ) ، تریکینی ها ( لباس شنای سه تکه، تانکینی ها ( زیرپوش رکابی، شورت بیکینی ) ، کم کینی ها ( زیرپوش زنانه، شورت بیکینی ) ، باندوکینی ( بالاتنهٔ باندو شکل شورت بیکینی ) ، اسکرتینی ( بالاتنهٔ بیکینی، پایین تنه دامن کوتاه ) ، «بیکینی مادربزرگانه» ( بالاتنهٔ بیکینی، پایین تنهٔ بوی لگ ) ، هیکینی ها ( یا هیپی کینی ) ، سیکینی ( شفاف ) ، مینی کینی ها، میکروکینی ها، مینی می ها، اسلینگ شات ها ( یا بیکینی معلق ) ، پایین تنهٔ شورت بندی، تای سایدها[ الف] ( نوعی بیکینی بندی ) و تیردراپ ها. [ ب] [ ۱]
باندوکینی ( یا باندینی ) [ ۲] لباس شنایی است که بالاتنهٔ آن باندو ( سوتینی بدون بند سر شانه ) است که ممکن است با هر گونه پایین تنه ای پوشیده شود. [ ۳] [ ۴] باندوکینی کهن ترین گونهٔ لباس شنای دوتکه است و سابقهٔ آن به قرن چهارم میلادی می رسد. [ ۵] [ ۶] [ ۷] [ ۸] پس از معرفی دوباره به بازار، محبوبیت آن در میان زنان جوان به سرعت گسترش یافت[ ۹] و بخشی از بازار فروش تانکینی را به خود اختصاص داد. [ ۱۰]
خانوادهٔ میکروکینی، که شامل اعضایی چون مینی کینی، مینی مینی و تیردراپ هم می شود، گونه ای به شدت اجمالی از بیکینی هاست. [ ۱۱] در طرح میکروکینی تنها به قدری پارچه استفاده می شود که اندام های جنسی و ( در طرح های زنانه ) نوک پستان پوشیده شود. میکروکینی ها بندهایی متصل به پارچه دارند تا آن را در جای خود نگه دارند، و در برخی گونه ها به جای بند از چسب یا سیم استفاده می شود. میکروکینی در لبهٔ تیغ حقوقی و عرف اجتماعی قرار دارد و جایگاهی بین برهنه گرایی و لباس شنای مرسوم را به خود اختصاص می دهد. [ ۱۲]
مونوکینی ( همچنین لباس شنای بدون بالاتنه، یونیکینی یا نوموکینی ) لباس شنای یک تکه ای است که تنها شامل پایین تنهٔ بیکینی می شود. [ ۱۳] عنوان مونوکینی، که در ابتدا تنها به طرح مفهومی رودی گرنریچ در ۱۹۶۴ گفته می شد، امروزه به هر لباس شنای بدون بالاتنه[ ۱۴] و خصوصاً پایین تنهٔ بیکینی تنها گفته می شود. [ ۱۵] گرنریچ در ۱۹۸۵ نیز گونهٔ مفرطی از مونوکینی، موسوم به پیوبی کینی[ پ] ( که مشابه شورت بندی ناحیهٔ استخوان شرمگاهی را برهنه می گذارد ) طراحی کرده بود. [ ۱۶] [ ۱۷]