گونه بنیادین

در بوم شناسی، گونه های بنیادین ( به انگلیسی: Foundation species ) ، گونه هایی هستند که نقش مهمی در ساختار یک جامعه دارند. یک گونه پایه می تواند هر سطح تغذیه ای را در یک شبکه غذایی اشغال کند ( یعنی می توانند تولیدکننده اولیه، گیاه خوار یا شکارگر باشند ) . این اصطلاح توسط پل کی دیتون در سال ۱۹۷۲ ابداع شد، [ ۲] که آن را برای اعضای ویژه ای از جوامع بی مهرگان دریایی و جلبک ها به کار برد. از مطالعات در چندین مکان مشخص شد که تعداد انگشت شماری از گونه ها وجود داشتند که فعالیت های آنها تأثیر نامتناسبی بر بقیه جامعه دریایی داشت و بنابراین آنها کلیدی برای انعطاف پذیری جامعه بودند. دیدگاه دیتون این بود که تمرکز بر گونه های بنیادین به جای تلاش برای انجام کار بسیار دشوار ردیابی پاسخ های همه اعضای جامعه به طور هم زمان، رویکردی ساده تر را برای درک سریع تر چگونگی واکنش یک جامعه به عنوان یک کل به اختلال هایی مانند آلودگی را امکان پذیر می سازد. از آن زمان این اصطلاح برای طیف گسترده ای از جانداران در اکوسیستم های سراسر جهان، در محیط های آبی و خشکی به کار رفته است. آرون الیسون و همکاران این اصطلاح را با استفاده از اصطلاح گونه های بنیادین برای گونه های درختی که اکوسیستم های جنگلی ویژهای را از طریق تأثیراتشان بر جانداران مرتبط و تعدیل فرآیندهای اکوسیستم تعریف و ساختار می دهند، به اکولوژی خشکی معرفی کرد. [ ۳]