گولجی کامیلو

دانشنامه آزاد فارسی

گولْجی، کامیلو (۱۸۴۳ـ۱۹۲۶)(Golgi, Camillo)
گولْجی، کامیلو
(یا: گلژی) زیست شناس یاخته ای، اهل ایتالیا. در ۱۹۰۶، به همراه رامون کاخال و به سبب کشف ساختار ظریف دستگاه عصبی، به جایزۀ نوبل فیزیولوژی و پزشکی دست یافت. گولجی برای رنگ آمیزی یاخته ها از نمک های نقره استفاده کرد. این روش به حدی در آشکارکردن اجزا و زواید ظریف یاخته های عصبی موفق بود که حتی سیناپس ها، فاصلۀ جزیی بین یاخته های عصبی، هم دیده می شدند. او برای اولین بار در ۱۸۹۸، دستگاه گُلژی را توصیف کرد که مجموعه ای از حفره های غشایی پهن در سیتوپلاسم است. گولجی در برشا زاده شد، در پاویا درس خواند، و بیشتر دورۀ کار آکادمی اش را در آن جا گذراند. در ۱۸۷۶ به درجۀ استادی رسید و در ۱۹۰۰، به مجلس سنا راه یافت. او با بررسی بخش های گوناگون مغز این فرضیه را مطرح کرد که یاخته های عصبی بدن بر دو نوع حسی و حرکتی اند و آکسون ها در هدایت تکانه های عصبی دخالت دارند. او گیرنده های کشش را در زردپی ها کشف کرد. این گیرنده ها اکنون به اندام گُلژی معروف اند. از ۱۸۸۵ تا ۱۸۹۳، دربارۀ مالاریا تحقیق می کرد. مشخص بود که عامل مالاریا تک یاختهای با نام پلاسمودیوم است. گولجی نشان داد که زمان حملات تب با زمان رهاشدن نسل جدید انگل در جریان خون همسان است. به علاوه، روشی نیز برای درمان این بیماری ابداع کرد. نام اندام گُلژی در زبان فارسی از نام کامیلو گولجی گرفته شده است.

پیشنهاد کاربران

بپرس