گوف فردو ماملی ( تلفظ ایتالیایی: ؛ ۵ سپتامبر ۱۸۲۷ – ۶ ژوئیه ۱۸۴۹ ) میهن پرست، شاعر، نویسنده ایتالیایی و یکی از چهره های برجسته در وحدت ایتالیا بود. او همچنین نویسنده اشعار سرود ملی ایتالیا است.
پسر یک دریابد اشرافی ساردینی، ماملی اهل جنوا بود که در آنجا متولد شد و پدرش فرماندهی ناوگان پادشاهی ساردینیا را بر عهده داشت. در سن هفت سالگی برای فرار از خطر ابتلا به وبا به ساردینیا، نزد پدربزرگش فرستاده شد، اما به زودی برای تکمیل تحصیلات خود به جنوا بازگشت.
... [مشاهده متن کامل]
دستاوردهای زندگی بسیار کوتاه ماملی تنها در دو سال متمرکز شده است و در این مدت او نقش های عمده ای در جنبش های شورشی و وحدت ایتالیا ایفا کرد. در سال ۱۸۴۷ ماملی به جنبش انتلما پیوست، جنبشی فرهنگی که به زودی به یک جنبش سیاسی تبدیل شد و در اینجا به نظریه های جوزپه مازینی علاقه مند شد.
ماملی عمیقاً درگیر جنبش های ملی گرایانه بود و اقدامات "دیدنی" بیشتری از وی به یادگار مانده است، مانند نمایش سه رنگ ( پرچم فعلی ایتالیا که در آن زمان ممنوع بود ) برای جشن اخراج اتریشی ها در سال ۱۸۴۶.
او در جنوا بیشتر روی جنبه های ادبی کار کرد، چندین سرود و آهنگ های دیگر نوشت، مدیر روزنامه دیاریو دل پوپولو ( "روزنامه مردم" ) شد و کمپین مطبوعاتی برای جنگ علیه اتریش را ترویج کرد.
ماملی به رم رسید، جایی که پلگرینو روسی به قتل رسیده بود و در فعالیت های مخفی برای اعلام ( ۹ فوریه ۱۸۴۹ ) جمهوری روم کمک کرد. ماملی سپس به فلورانس رفت و در آنجا پیشنهاد ایجاد یک ایالت مشترک بین توسکانی و لاتیوم را داد.
در طول محاصره رم، او یکی از دستیاران جوزپه گاریبالدی بود که ولتری ( ۱۹ مه ) و به ویژه در دفاع از ویلا دل واسلو در تپه یانیکولوم جنگید. او در آخرین حمله ۳ ژوئن در ویلا کورسینی، تحت اشغال فرانسوی ها، از ناحیه پای چپ توسط فرانسوی ها مجروح شد. ماملی از قانقاریا رنج می برد که دکتر پیترو ماستری پس از چهار روز آن را تشخیص داد. پس از مشورت با ماستری و سایر پزشکان، تصمیم به قطع پا گرفته شد که توسط جراح پائولو ماریا رافالو بارونی انجام شد. با وجود این، در ۶ ژوئیه ۱۸۴۹، در سن ۲۱ سالگی، در آسایشگاه ترینیتا د پل لگرینی، عفونت به تدریج به حدی گسترش یافت که باعث مرگ بر اثر سپتیسمی شد.
او ابتدا در کامپو ورانو در رم به خاک سپرده شد، اما بقایای او در سال ۱۹۴۱ به آرامگاه اوساریو دل جانیکولوم منتقل شد.
پسر یک دریابد اشرافی ساردینی، ماملی اهل جنوا بود که در آنجا متولد شد و پدرش فرماندهی ناوگان پادشاهی ساردینیا را بر عهده داشت. در سن هفت سالگی برای فرار از خطر ابتلا به وبا به ساردینیا، نزد پدربزرگش فرستاده شد، اما به زودی برای تکمیل تحصیلات خود به جنوا بازگشت.
... [مشاهده متن کامل]
دستاوردهای زندگی بسیار کوتاه ماملی تنها در دو سال متمرکز شده است و در این مدت او نقش های عمده ای در جنبش های شورشی و وحدت ایتالیا ایفا کرد. در سال ۱۸۴۷ ماملی به جنبش انتلما پیوست، جنبشی فرهنگی که به زودی به یک جنبش سیاسی تبدیل شد و در اینجا به نظریه های جوزپه مازینی علاقه مند شد.
ماملی عمیقاً درگیر جنبش های ملی گرایانه بود و اقدامات "دیدنی" بیشتری از وی به یادگار مانده است، مانند نمایش سه رنگ ( پرچم فعلی ایتالیا که در آن زمان ممنوع بود ) برای جشن اخراج اتریشی ها در سال ۱۸۴۶.
او در جنوا بیشتر روی جنبه های ادبی کار کرد، چندین سرود و آهنگ های دیگر نوشت، مدیر روزنامه دیاریو دل پوپولو ( "روزنامه مردم" ) شد و کمپین مطبوعاتی برای جنگ علیه اتریش را ترویج کرد.
ماملی به رم رسید، جایی که پلگرینو روسی به قتل رسیده بود و در فعالیت های مخفی برای اعلام ( ۹ فوریه ۱۸۴۹ ) جمهوری روم کمک کرد. ماملی سپس به فلورانس رفت و در آنجا پیشنهاد ایجاد یک ایالت مشترک بین توسکانی و لاتیوم را داد.
در طول محاصره رم، او یکی از دستیاران جوزپه گاریبالدی بود که ولتری ( ۱۹ مه ) و به ویژه در دفاع از ویلا دل واسلو در تپه یانیکولوم جنگید. او در آخرین حمله ۳ ژوئن در ویلا کورسینی، تحت اشغال فرانسوی ها، از ناحیه پای چپ توسط فرانسوی ها مجروح شد. ماملی از قانقاریا رنج می برد که دکتر پیترو ماستری پس از چهار روز آن را تشخیص داد. پس از مشورت با ماستری و سایر پزشکان، تصمیم به قطع پا گرفته شد که توسط جراح پائولو ماریا رافالو بارونی انجام شد. با وجود این، در ۶ ژوئیه ۱۸۴۹، در سن ۲۱ سالگی، در آسایشگاه ترینیتا د پل لگرینی، عفونت به تدریج به حدی گسترش یافت که باعث مرگ بر اثر سپتیسمی شد.
او ابتدا در کامپو ورانو در رم به خاک سپرده شد، اما بقایای او در سال ۱۹۴۱ به آرامگاه اوساریو دل جانیکولوم منتقل شد.
