گوشی پزشکی یا استِتوسکوپ ( نام علمی: Stethoscope ) وسیله ای است که می توان صداهای داخلی و ضعیف قسمت های مختلف بدن را با آن تقویت کرد و بدون آنکه لازم باشد سر خود را روی شکم یا سینه بیمار بگذاریم معاینه را انجام داد. گوشی معمولاً برای سمع ( در زبان عام معاینه ) قلب، ریه و گاه شکم به کار می رود.
گوشی پزشکی سه قسمت اصلی دارد. قسمت اول گوشی روی بدن فرد قرار می گیرد و پرده دیافراگم یا ( قسمت زنگوله ای آن ) ارتعاشات بدن را تبدیل به ارتعاشات صوتی کرده و کمی تشدید می نماید. سپس صوت حاصل وارد لوله یا لوله های هدایت کننده صدا شده و در نهایت از طریق گوشی های مخصوصی وارد گوش پزشک می گردد. گوشی های پزشکی انواع گوناگونی دارند. قسمت دیافراگمی گوشی ( که سطح بیشتری دارد ) به صورت معمول برای گوش دادن صداهای مختلف بدن به کار می رود.
قسمت زنگوله ای ( به نام bell ) که عملاً پرده ای ندارد فقط در مواردی به کار می رود که صدای آن اندام از بمی خاصی برخوردار است و باید با استفاده از قسمت زنگوله ای این کیفیت را تشدید کرد.
در سال ۱۸۱۶ میلادی، یک پزشک فرانسوی به نام رنه لاینک یک گوشی پزشکی ( استتوسکوپ ) چوبی را ساخت، این وسیله در آن زمان فقط یک دهانه برای قرار گرفتن روی گوش داشت و قسمتی از آن که روی سینه بیمار قرار می گرفت، ابعاد بزرگی داشت. رنه لاینک بیمارِ داشت که خانم جوان و چاقی بود و نمی توانست گوش خود را برای شنیدن صدای قلب به سینه ای بیمار بچسباند به همین دلیل یک کاغذ را لوله کرد و یک طرف آنرا به روی گوش خود و طرف دیگرش را روی سینه ای بیمار گذاشت و اولین گوشی پزشکی را از کاغذ درست کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگوشی پزشکی سه قسمت اصلی دارد. قسمت اول گوشی روی بدن فرد قرار می گیرد و پرده دیافراگم یا ( قسمت زنگوله ای آن ) ارتعاشات بدن را تبدیل به ارتعاشات صوتی کرده و کمی تشدید می نماید. سپس صوت حاصل وارد لوله یا لوله های هدایت کننده صدا شده و در نهایت از طریق گوشی های مخصوصی وارد گوش پزشک می گردد. گوشی های پزشکی انواع گوناگونی دارند. قسمت دیافراگمی گوشی ( که سطح بیشتری دارد ) به صورت معمول برای گوش دادن صداهای مختلف بدن به کار می رود.
قسمت زنگوله ای ( به نام bell ) که عملاً پرده ای ندارد فقط در مواردی به کار می رود که صدای آن اندام از بمی خاصی برخوردار است و باید با استفاده از قسمت زنگوله ای این کیفیت را تشدید کرد.
در سال ۱۸۱۶ میلادی، یک پزشک فرانسوی به نام رنه لاینک یک گوشی پزشکی ( استتوسکوپ ) چوبی را ساخت، این وسیله در آن زمان فقط یک دهانه برای قرار گرفتن روی گوش داشت و قسمتی از آن که روی سینه بیمار قرار می گرفت، ابعاد بزرگی داشت. رنه لاینک بیمارِ داشت که خانم جوان و چاقی بود و نمی توانست گوش خود را برای شنیدن صدای قلب به سینه ای بیمار بچسباند به همین دلیل یک کاغذ را لوله کرد و یک طرف آنرا به روی گوش خود و طرف دیگرش را روی سینه ای بیمار گذاشت و اولین گوشی پزشکی را از کاغذ درست کرد.
wiki: گوشی پزشکی