گوستاو مالر

گوستاو مالر ( ۷ ژوئیهٔ ۱۸۶۰ – ۱۸ مهٔ ۱۹۱۱ ) آهنگساز و رهبر ارکستر و یکی از برجسته ترین آهنگسازان دورهٔ رمانتیکِ پسین است. مالر در شهر بوهم در اتریش متولد شد. آثار مالر در دوران حیاتش چندان مورد استقبال موسیقی دانان برجستهٔ وین قرار نگرفت. [ ۱] موسیقی مالر، رابطی بین سبک رمانتیک - کلاسیک و موسیقی مکتب جدیدِ وینی است. [ ۲]
گوستاو مالر در خانواده ای از یهودیان اشکنازی آلمانی زبان در کالیشتیه متولد شد. او دومین فرزند از چهارده فرزند خانواده بود. از بین این چهارده فرزند، تنها شش تن پس از تولد زنده ماندند. [ ۳] از نظر واژه شناسی، نام مالر ممکن است از واژهٔ انگلیسیِ "miller" به معنی آسیابان، یا از "Maler" آلمانی به معنی نقاش، یا از "mohel" عبری در به معنای ختنه گر گرفته شده باشد. مالر در ییهلاوا شهرکی در موراویا دوران کودکی اش را گذراند. در شش سالگی پدر و مادر مالر او را به آموختن پیانو گماشتند. مالر در پانزده سالگی به کنسرواتوار وین وین راه یافت و نزد استادانی چون فرانتز کرن، [ الف] رابرت فوخ، [ ب] و یولیوس اپشتاین[ پ] آهنگسازی، هارمونی و نواختن پیانو را آموخت. سپس در دانشگاه وین پذیرفته شد و تحت تعلیم آهنگساز آلمانی آنتون بروکنر قرار گرفت. در این دوران، مالر برای نخستین بار با نوشتن آهنگ «آواز سوگ»[ ت] در یک مسابقهٔ آهنگسازی شرکت جست، اما گروه داوران به سرداوریِ یوهانس برامس آهنگ او را لایق دریافت جایزه ندانستند.
مالر پس از پایان دورهٔ دانشگاه، به طور پیوسته در اپراهای مختلف در کشورهای اروپای میانه و شرق اروپا به رهبری ارکستر پرداخت. ابتدا در سال ۱۸۸۰ در نمایش خانهٔ تابستانی باد هال، سپس در سال ۱۸۸۱ در لوبلیانا، در سال ۱۸۸۲ در اولوموتس، در سال ۱۸۸۳ در وین و کاسل، در سال ۱۸۸۵ در پراگ، در سال ۱۸۸۶ در لایپزیگ و در سال ۱۸۸۸ در بوداپست. هنگامی که در کاسل بود دلباختگی او به یکی از خوانندگان اپرا به ناکامی انجامید و این دل شکستگی بهانه ای شد برای ساختن یکی از شاهکارهایش، چرخهٔ «آوازهای یاری رهسپار»[ ث] و در ادامه، انگیزه ای شد برای ساختن نخستین سمفونی اش.
مالر در سال ۱۸۸۷ رهبری نوازندگان اپرای «حلقهٔ نی بلونگ»[ ج] ( اثر ستایش شدهٔ واگنر ) را به دست گرفت، زیرا «آرتور نیکیش» رهبر پیشین این اپرا بیمار شده بود. برداشت تازهٔ مالر تحسین موسیقی دانان و تماشاگران را همراه داشت. یک سال بعد او اپرای ناتمام «سه پینتو»[ چ] اثر کارل ماریا فن وبر Carl Maria von Weber را اجرا کرد که با اجرای آن مشهورتر شد و از نظر مالی در موقعیت خوبی قرار گرفت. در این زمان بود که او دلباختهٔ همسر نوهٔ فن وبر شد. خوشبختی او از شناختن خانوادهٔ وبر در آن بود که آن ها به او «شیپور جادوئی پسربچه ها» Des Knaben Wunderhorn که گردآورده ای از سروده های مردمی آرنیم Arnim و برنتانو Brentano است را به او شناساندند، و او آن سروده ها را در همهٔ آوازهایی که از آن پس ساخت، به جز یکی، به کار برد.