گوستاو فلوبر

گوستاو فلوبر ( به فرانسوی: Gustave Flaubert ) ( زاده ۱۲ دسامبر ۱۸۲۱ – درگذشته ۸ مه ۱۸۸۰ ) از نویسندگان تأثیرگذار قرن نوزدهم فرانسه بود که اغلب جزو بزرگترین رمان نویسان ادبیات غرب شمرده می شود. نوع نگارش واقع گرایانهٔ فلوبر، ادبیات بسیار غنی و تحلیل های روان شناختی عمیق او از جمله خصوصیات آثار وی است که الهام بخش نویسندگانی چون گی دو موپاسان، امیل زولا و آلفونس دوده بوده است. او خود تأثیرگرفته از سبک و موضوعات بالزاک، نویسندهٔ دیگر قرن نوزدهم است؛ به طوری که دو رمان بسیار مشهور وی، مادام بواری و تربیت احساسات، به ترتیب از زن سی ساله و زنبق درهٔ بالزاک الهام می گیرند.
آثار فلوبر به دلیل ریزبینی و دقت فراوان در انتخاب کلمات، آرایه های ادبی، و به طور کلی زیبایی شناسی ادبی، در ادبیات زبان فرانسوی کاملاً منحصربه فرد می باشد. کمال گرایی وی به اندازه ای بود که هفته ها به نوشتن یک صفحه وقت سپری می نمود، و به همین دلیل، در طول سالیان نویسندگی خود تعداد کمی اثر از خود بر جای گذاشت. او پس از نوشتن، آثار را با صدای بسیار بلند در اتاق کار خود، که آن را فریادگاه[ ۱] می نامید، می خواند تا وزن، سجع و تأثیر واژگان و جملات را بسنجد. [ ۲] او بسیاری از شهرت خود را مدیون نوشتن نخستین رمانش مادام بوواری در سال ۱۸۵۷ است. فلوبر فرزند یک جراح تجربی بود، کسی که در رمان مادام بواری نقشی کلیدی دارد.
مدتی پیش از انتشار مادام بوآری، فلوبر رابطه ای عاشقانه با شاعری به نام لوئیس کولت برقرار می کند. او را نخستین بار در سال ۱۸۴۶ ملاقات کرد و در طول هشت سال نامه های بسیاری بین این دو مبادله شد.
فلوبر هرگز ازدواج نکرد و فرزندی نیز از خود بجا نگذاشت. در نامه ای مورخ ۱۱ دسامبر ۱۸۵۲به کولت، خود را آشکارا فردی تولدستیز خطاب می کند، از این رو که نمی خواهد "رنجوری و خفتِ زیستن را به کسی تحمیل کند. "
او در نامه های بجا مانده و گزارش ها سفرِ خود به رابطه ی جنسی آزادانه با افرادِ تن فروش اشاره می کند و حتی در یکی از سفرهای خود، مشکوک به نوعی زخم تناسلی بدون درد حاصله از فاحشه ای ترک یا فردی مارونی در لبنان می شود. [ ۳]
همچنین در یکی از نامه های بجا مانده از خود به روابط با مردان تن فروش در مصر و بیروت اشاره می کند و در نامه به دوستی شخص موردنظر را "جوانی آبله رو و ناقلا که عمامه ای سفید به سر دارد توصیف می کند. "[ ۴] [ ۵]