گورکی، ماکْسیم (۱۸۶۸ـ۱۹۳۶)(Gorky, Maksim)
گورکی، ماکْسیم
گورکی، ماکْسیم
گورکی، ماکْسیم
گورکی، ماکْسیم
گورکی، ماکْسیم
(نام اصلی: آلکسی ماکسیموویچ پشکُف) رمان نویس، نمایش نامه نویس و مقاله نویس روس. در نیژنی نووگورود زاده شد؛ این شهر را از ۱۹۳۲ تا ۱۹۹۰ به افتخار او گورکی می نامیدند. در خانواده ای روستایی به دنیا آمد. تحصیلاتش را نزد خود آموخت. برای امرار معاش از ۹سالگی کار کرد و سال ها به شغل های کوچک و حقیر تن درداد. یک بار نیز خودکشی کرد. نام او (گورکی) در زبان روسی به معنی «آدم تلخ» است. گورکی در آثارش با نگرشی واقع بینانه، اما توأم با خوش بینی، سختی زندگی طبقات پایین در روسیه را به تصویر می کشید. اولین نویسندۀ روسی بود که آگاهانه و دلسوزانه دربارۀ کارگران و افرادی چون ولگردها و دزدها نوشت. از ۱۹۰۶ تا ۱۹۱۳ به سبب افکار انقلابی اش تبعید شد. در آغاز از انقلاب ۱۹۱۷ روسیه حمایت کرد و از فعالان سازما ن های ادبی در اتحاد جماهیر شوروی بود. اما کم کم با تندروی ها و خشونت های لنین و بلشویک ها به مخالفت پرداخت و در ۱۹۲۲ به بهانۀ بیماری کشور را ترک کرد و سال ها در سورنتوی ایتالیا اقامت گزید. در اواخر عمر در بازگشتش به کشور با استقبال رسمی روبه رو شد. ازجمله آثار اوست: رمان های مادر (۱۹۰۷) و زندگی کلیم سامگین (۱۹۲۷ـ۱۹۳۶) و نمایش نامۀ در اعماق (۱۹۰۲). دوران کودکی (۱۹۱۳ـ۱۹۱۴)، در جست وجوی نان (۱۹۱۶)، و دانشکده های من (۱۹۲۳) همه زندگی نامه های خودنوشت و خاطرات اوست. دیگر آثارش: وارنکا اولسووا (۱۸۹۸)، ولگردها (۱۸۹۲ـ۱۸۹۷)، فوما گوردیف (۱۸۹۹)، سه رفیق (۱۹۰۰)، خاطراتی دربارۀ تولستوی، و آرتامانوف ها (۱۹۲۵).
گورکی، ماکْسیم
گورکی، ماکْسیم
گورکی، ماکْسیم
گورکی، ماکْسیم
گورکی، ماکْسیم
(نام اصلی: آلکسی ماکسیموویچ پشکُف) رمان نویس، نمایش نامه نویس و مقاله نویس روس. در نیژنی نووگورود زاده شد؛ این شهر را از ۱۹۳۲ تا ۱۹۹۰ به افتخار او گورکی می نامیدند. در خانواده ای روستایی به دنیا آمد. تحصیلاتش را نزد خود آموخت. برای امرار معاش از ۹سالگی کار کرد و سال ها به شغل های کوچک و حقیر تن درداد. یک بار نیز خودکشی کرد. نام او (گورکی) در زبان روسی به معنی «آدم تلخ» است. گورکی در آثارش با نگرشی واقع بینانه، اما توأم با خوش بینی، سختی زندگی طبقات پایین در روسیه را به تصویر می کشید. اولین نویسندۀ روسی بود که آگاهانه و دلسوزانه دربارۀ کارگران و افرادی چون ولگردها و دزدها نوشت. از ۱۹۰۶ تا ۱۹۱۳ به سبب افکار انقلابی اش تبعید شد. در آغاز از انقلاب ۱۹۱۷ روسیه حمایت کرد و از فعالان سازما ن های ادبی در اتحاد جماهیر شوروی بود. اما کم کم با تندروی ها و خشونت های لنین و بلشویک ها به مخالفت پرداخت و در ۱۹۲۲ به بهانۀ بیماری کشور را ترک کرد و سال ها در سورنتوی ایتالیا اقامت گزید. در اواخر عمر در بازگشتش به کشور با استقبال رسمی روبه رو شد. ازجمله آثار اوست: رمان های مادر (۱۹۰۷) و زندگی کلیم سامگین (۱۹۲۷ـ۱۹۳۶) و نمایش نامۀ در اعماق (۱۹۰۲). دوران کودکی (۱۹۱۳ـ۱۹۱۴)، در جست وجوی نان (۱۹۱۶)، و دانشکده های من (۱۹۲۳) همه زندگی نامه های خودنوشت و خاطرات اوست. دیگر آثارش: وارنکا اولسووا (۱۸۹۸)، ولگردها (۱۸۹۲ـ۱۸۹۷)، فوما گوردیف (۱۸۹۹)، سه رفیق (۱۹۰۰)، خاطراتی دربارۀ تولستوی، و آرتامانوف ها (۱۹۲۵).
wikijoo: گورکی،_ماکسیم_(۱۸۶۸ـ۱۹۳۶)