گورو گرانت صاحب یازدهمین گورو در آئین سیک است؛ گورو گوبیند سینگ ( ۱۶۶۶–۱۷۰۸ ) دهمین گوروی ( مرشد ) آئین سیک، برخلاف رویه گوروهای پیشین، هیچ یک از فرزندان و شاگردانش را به جانشینی خود تعیین نکرد، و در عوض متن مقدس آدی گرانت را که پیش از آن گورو ارجن گردآوری کرده بود، گوروی جاودانی نامید. گورو گرانت صاحب در عبادت پیروان مذهب سیک، نقش محوری دارد. منبع اولیه آن، نوشته ها و سرودهای گوروهاست که از روایات و متون دو دیانت هندو و اسلام نیز بهره گرفته است.
گورو گرانت صاحب کتاب پرحجمی است اما تمام آن در یک زمان نگاشته نشده است؛ نگارش این کتاب از ۴۶۹ تا ۱۷۰۸ میلادی به طول انجامیده است. این کتاب به خط گرمکهی و به زبان پنجابی نوشته شده است اما گاه اشعاری از زبان هندی و فارسی نیز در آن وارد شده است.
نخستین بار، نانک، بنیانگذار آئین سیک مجموعه ای از نوشته ها و اشعار خود را در دست نوشته ای به نام پوثی جمع آوری کرد. گورو انگد، ۶۳ سروده از سروده های خود را به آن افزود. گورو امرداس ۹۷۴ شعر به پوئی افزود؛ و مجموعه آن را گوئیندوال پوثی نامید.
در زمان پیشوایی گورو ارجن، نسخه های مختلفی از گوئیندوال پوثی به وجود آمده بود؛ از سوی دیگر برخی مبلغین آئین سیک نوشته ها و سرودهایی را از خود نوشته و به گوروها نسبت می دادند؛ در چنین شرایطی گورو ارجن درصدد برآمد تا با تهیه یک نسخه واحد، از ورود تفرقه به نوشته ها جلوگیری کند. تدوین نسخه واحد که آدی گرانت نامیده شد، در سال ۱۵۹۹ میلادی آغاز گشت. در جریان تألیف این کتاب، روایت های معتبر حفظ و باقی روایات از بین برده شدند. نخستین دست نوشته با نظارت گورو ارجن و به خط کاتب ویژه او بهای گورداس تهیه شد. این نسخه دست نوشته هنوز برجای مانده است.
به فرمان گورو ارجن، آدی گرانت در دربار صاحب در امریتسار نصب شد؛ نسخه دیگری از آدیگرانت تهیه شد که گورو ارجن آن را تأیید نمود؛ این نسخه دوم امروزه در معبد کارتاپور نگهداری می شود.
در زمان گورو هرگوبیند، نسخه اصلی توسط یکی از افراد خاندان گورو ربوده شد؛ سی سال بعد، در زمان پیشوایی گورو تیغ بهادر، این نسخه بازپس گرفته شد.
آخرین نسخه آدی گرانت در زمان پیشوایی گورو گوبیند سینگ آماده شد، این نسخه به دستخط بهای مانی سینگ با نام مستعار دمدام صاحب هنوز برجای مانده است. گورو گوبیند سینگ اشعار گوروی پیش از خود، گورو تیغ بهادر را به آدی گرانت افزود؛ اما برای اشعار خودش مجموعه جدایی تهیه کرد. نسخه گورو گوبیند سینگ نخستین بار در سال ۱۷۰۴ از آمریتسار به دکن و در سال ۱۷۰۸ از دکن به ناندد منتقل شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگورو گرانت صاحب کتاب پرحجمی است اما تمام آن در یک زمان نگاشته نشده است؛ نگارش این کتاب از ۴۶۹ تا ۱۷۰۸ میلادی به طول انجامیده است. این کتاب به خط گرمکهی و به زبان پنجابی نوشته شده است اما گاه اشعاری از زبان هندی و فارسی نیز در آن وارد شده است.
نخستین بار، نانک، بنیانگذار آئین سیک مجموعه ای از نوشته ها و اشعار خود را در دست نوشته ای به نام پوثی جمع آوری کرد. گورو انگد، ۶۳ سروده از سروده های خود را به آن افزود. گورو امرداس ۹۷۴ شعر به پوئی افزود؛ و مجموعه آن را گوئیندوال پوثی نامید.
در زمان پیشوایی گورو ارجن، نسخه های مختلفی از گوئیندوال پوثی به وجود آمده بود؛ از سوی دیگر برخی مبلغین آئین سیک نوشته ها و سرودهایی را از خود نوشته و به گوروها نسبت می دادند؛ در چنین شرایطی گورو ارجن درصدد برآمد تا با تهیه یک نسخه واحد، از ورود تفرقه به نوشته ها جلوگیری کند. تدوین نسخه واحد که آدی گرانت نامیده شد، در سال ۱۵۹۹ میلادی آغاز گشت. در جریان تألیف این کتاب، روایت های معتبر حفظ و باقی روایات از بین برده شدند. نخستین دست نوشته با نظارت گورو ارجن و به خط کاتب ویژه او بهای گورداس تهیه شد. این نسخه دست نوشته هنوز برجای مانده است.
به فرمان گورو ارجن، آدی گرانت در دربار صاحب در امریتسار نصب شد؛ نسخه دیگری از آدیگرانت تهیه شد که گورو ارجن آن را تأیید نمود؛ این نسخه دوم امروزه در معبد کارتاپور نگهداری می شود.
در زمان گورو هرگوبیند، نسخه اصلی توسط یکی از افراد خاندان گورو ربوده شد؛ سی سال بعد، در زمان پیشوایی گورو تیغ بهادر، این نسخه بازپس گرفته شد.
آخرین نسخه آدی گرانت در زمان پیشوایی گورو گوبیند سینگ آماده شد، این نسخه به دستخط بهای مانی سینگ با نام مستعار دمدام صاحب هنوز برجای مانده است. گورو گوبیند سینگ اشعار گوروی پیش از خود، گورو تیغ بهادر را به آدی گرانت افزود؛ اما برای اشعار خودش مجموعه جدایی تهیه کرد. نسخه گورو گوبیند سینگ نخستین بار در سال ۱۷۰۴ از آمریتسار به دکن و در سال ۱۷۰۸ از دکن به ناندد منتقل شد.
wiki: گورو گرانت صاحب