گورو نانک

گورو نانک در سال ۱۴۶۹ در خانواده ای از طبقه کشاتریاها در یکی از روستاهای لاهور به دنیا آمد. او از عرفای مسلمان و هندو استفاده کرد. سپس به کشورهای اسلامی و زیارت مکه رفت و سرانجام آئین سیک را که آمیزه ای از هندوئیسم و اسلام است، تأسیس کرد و در سال ۱۵۳۹ در گذشت.
گورو ناناک تعلیم می داد که «تنها معبدی که مهم است، درون ماست. »سیک ها هم در خانه عبادت می کنند و هم با یکدیگر به دعا می پردازند و سرودهایی را از کتاب مقدس میخوانند. نقطه ی تمرکز عبادت آیین سبک واژه ی «نام» است، اسمی الهی که درون همه وجود دارد. معابد سیک دارای غذا خوری هستند و سیک ها در آنجا غذای خود را با هر کسی که داخل شود، تقسیم می کنند.
گرو نانک در ۱۵ آوریل ۱۴۶۹ میلادی در خانواده ای هندو از طایفه بیدی کاتری، در روستای رایی بهویی – که امروزه به نام نانک نامیده می شود - زاده شد. زادگاه او در حوالی لاهور در پاکستان کنونی است. پدر و مادر نانک هر دو هندو مذهب و از نسل شاهزادگان کشاتریا بوده اند، پدر نانک مهتا کالو، کشاورز و حسابدار روستای تالوندی بود و به باجگیری نیز می پرداخت. بر اساس برخی روایات، مادر نانک، تریبتا دیوی نام داشته است. فرمان روای تالواندی، رای بوهاد از اشراف هندی بود که اصالتاً هندو بود و در ایام جوانی مذهب اسلام را اختیار کرده بود؛ نانک در جوانی مشاور رای بوهاد بود. نام گرو که دستخطی است که به فارسی دربارهٔ زندگی نانک نوشته شده است، نخستین آموزگار نانک را مسلمان دانسته است. نانک در باتالا با دختری هندو به نام سولاکنه ازدواج کرد، و از او صاحب دو پسر به نام های سریچند و لخمی چند شد.
نانک به پروردگاری نادیدنی و به پوچی بت ها باور داشت:
نام خدا راست است، او را خانه ای نیست، او را جسدی نیست، او را رنگی نیست، زیرا که خانه و جسد و رنگ و مرز نمی شناسد. خدا جاودانی است. در همه جا هست و خواهد بود. بر هیچ چیز تکیه نکرده است، نه بر کشوری یا قومی یا خاندانی یا طبقه ای از جامعه تکیه نزده است. خدا را جامه ای نیست. خدا نمودی ندارد. از هوس آزاد است. به خاور و باختر، هر جا می خواهی بنگر، همه جهت ها از آن خداست، او همه جاست، بالاتر از همه و هرچیز و در همه چیز رخنه می کند و نام او از هر نامی والاتر است.