گودم. [ گ َ / گُودُ ] ( اِ مرکب ) گاودم. جاودم. رجوع به گاودم شود.
فرهنگ فارسی
( اسم ) ۱ - آنچه بشکل دم گاو باشد : سیه چشم و بور ابرش و گاودم سیه خایه و تند و پولاد سم . ( فردوسی در وصف رخش رستم ) ۲ - نای رویین که بهیئت دم گاو بود و در جنگ آنرا بصدا در میاوردند کرنای کوچک نفیر : بدرید کوه از دم گاو دم زمین آمد از سم اسبان بخم . ۳ - دم گاو ختایی ( کژ گاو ) پرچم . یا جق. گاو دم . جقه ای که از دم گاو ختایی میساختند : یکی از رومیان نیزه با او ( به قنبراوغلی ) میرساند جق. گاو دم که دو سر داشته با دستارش افتاده بود .
