گوجوریو

گوجوریو ( به ژاپنی: 剛柔流 ) ، به معنای "روش سخت و نرم" یک ورزش رزمی و یکی از سبک های اصلی کاراته اوکیناوایی است که از ترکیب تکنیک های نرم و تکنیک های سخت ایجاد شده است. گوجوریو یکی از ۴ سبک به رسمیت شناخته شده در فدراسیون جهانی کاراته است ( دیگر سبک ها عبارتند از: وادوریو، شیتوریو و شوتوکان ) [ ۱] .
هر دو اصل نرمی و سختی تکنیک ها در کتاب بوبیشی ( به چینی: wu bei ji ) آمده است که اساتید اوکیناوایی در قرن های نوزدهم و بیستم از آن استفاده می کردند. گو ( به ژاپنی: 剛 ) به معنی سخت یا سفت، به تکنیک های دست از فاصله نزدیک یا حملات خط مستقیم اشاره دارد و جو ( به ژاپنی: 柔 ) به معنی نرم به تکنیک های دست باز و جابجایی های دایره ای اشاره دارد. گوجوریو تکنیک های جابه جایی های مستقیم را به همراه جابه جایی های دایره ای و نیز حملات سخت همچون ضربه های پا و مشت های دست از فاصله کم را با تکنیک های حمله، دفاع و کنترل حریف ( چون قفل کردن، گلاویزی، بر زمین زدن و پرتابی ) دست باز نرم ترکیب کرده و از هر دو در آموزش های خود استفاده می کند.
تأکید اصلی در این سبک بر تنفس درست در تمامی کاتاها به ویژه در کاتای سانچین است که یکی از دو کاتای اصلی این سبک می باشد. کاتای اصلی دیگر این سبک، تنشو نام دارد که به جنبه نرم این سبک می پردازد. در آموزش های گوجوریو تمریناتی برای افزایش قدرت بدنی، روش اصلی مبارزه سبک ( تمرینات فاصله، نقاط ضعف، افزایش قدرت و غیره ) و تمرینات با دیگران وجود دارد.
گسترش گوجوریو به زمان کانریو هیگاشیونا ( هیگااونا ) ( ۱۸۵۳ - ۱۹۱۶ ) که از اهالی شهر ناها در اوکیناوا بوده است برمی گردد. استاد هیگاشیونا شوری ته را از کودکی آغاز کرد. در ۱۸۶۷ هنر رزمی بوکس مشت راهب ( لوهان چوآن ) را زیر نظر استاد سیشو آراکاکی شروع کرد. استاد آراکاکی در ۱۸۷۰ به عنوان مترجم مقامات اوکیناوایی به پکن رفت و به هیگاشیونا استاد دیگری با نام کوجو تایتی را معرفی کرد. هیگاشیونا با کمک تایتی و یکی از آشنایان موفق به سفر به چین شد و یادگیری هنرهای رزمی را ادامه داد. او در ۱۸۷۳ به فوژو در استان فوجیان در چین رفت که هنرهای رزمی را تحت نظر اساتید مختلفی ادامه داد[ ۲] [ ۳] .
او در ۱۸۷۷ به یادگیری کونگ فو از استادی که ریوریوکو خوانده می شد پرداخت. توکاشیکی ایکن نام واقعی او را ژی ژونگ ژیانگ پایه گذار کونگ فوی درنای فریادکش دانسته است. ژی ژونگ ژیانگ به چندین شاگرد اوکیناوایی آموزش داده است که بعدها از بزرگترین اساتید کاراته گشتند[ ۴] . هیگاشیونا در ۱۸۸۲ به اوکیناوا برگشت و در کنار پرداختن به شغل خانوادگی خود ( تجارت هیزم ) ، آموزش سیستم رزمی جدید خود را نیز شروع کرد. سیستم جدید هیگاشیونا که از ترکیب تکنیک های نرم و تکنیک های سخت ایجاد شده بود با نام ناهاته شناخته می شد ( 1 ) . موریو هیگااونا عنوان کرده که در ۱۹۰۵، استاد هیگاشیونا هنرهای رزمی را بر اسا نوع هنرآموزانش به دو گونه آموزش می داده است: 1. در خانه، او ناهاته را به عنوان هنری رزمی که هدف اصلی آن کشتن حریف بود آموزش می داده است. 2. اما در آموزشگاه او کاراته را به شکل آموزش فیزیکی، خردگرایی و اخلاقی پی می گرفته است[ ۵] .