(گُ تِ ) [ فر. ] (اِ. ) شیوة معماری اروپای باختری از قرن ۱۲ تا ۱۶ م . که از ویژگی های آن تکرار عناصر بلندی ساختمان و به کارگیری تاق های نوک تیز و شیشه های پر نقش و نگار بود.
