گوتیک، هنر (Gothic art)
ستایش مجوسان، کلیسای جامع استراسبورگ
سبکی هنری که جانشین سبک رومانسک (رومی وار)، رایج ترین سبک هنر اروپایی، شد، و از اواخر قرن ۱۲م تا شروع قرن ۱۶م در بیشتر کشورهای اروپایی، به ویژه شمال اروپا، مسلّط بود، تا آن که جای خود را به هنر رنسانس داد. اصطلاح «گُوتیک» برای توصیف سبک معماری ساخته شد، و فقط در معماری معنای روشنی دارد، و قوس های نوک تیز، مشخصۀ بارز آن است. این اصطلاح را در توصیف دیگر هنرهای تجسّمیِ این دوره نیز به کار برده اند، اما مفهوم آن در این زمینه چندان دقیق نیست. گونه هایی از مجسمه را شاخص دورۀ گوتیک دانسته اند که برجسته ترینِ آن ها، گروه ْ پیکره های نظرگیرِ پیرامون ورودی های کلیساهای جامع عظیم، به ویژه در فرانسه، است؛ این کشور خاستگاه سبک گوتیک به شمار می رود. این پیکره ها معمولاً فرم های کشیده و خوش ترکیب معماری گوتیک را بازتاب می دهند. این دوره همچنین با مجموعه های پرنقش ونگار نیمکت های جایگاه همسرایان، عصر درخشان منبت کاری روی چوب شمرده می شود؛ شکل های مشبّک نوک تیز، یادآور نقوش توربافت و سرمناره های تزیینی معماری گوتیک اند. پرکارترین مجموعه از نیمکت های جایگاه های همسرایان، در انگلستان و اسپانیا یافت می شوند. در مجسمه های کوچک، ویژگی دورۀ گوتیک در تندیسکهای مریم باکره و مسیح کودک مشهود است، که اغلب از عاج تراشیده شده اند و معمولاً از زیباییِ باوقار و مسحورکننده ای، همچون شکل طبیعی عاج، برخوردارند. این زیبایی سنگین و مسحورکننده، ویژگی هنر گوتیک برشمرده می شود که در تذهیب کاری های نسخه های خطی آن روزگار نیز تجلّی یافته است. تذهیب و شیشۀ منقوش دو قالب اصلیِ نقاشیِ دورۀ گوتیک بودند؛ نقاشی فردی بر روی بوم، هنوز آفرینشی نادر بود. نقاشیِ روی بوم نخست در ایتالیا رواج یافت، که نسبت به بخش های دیگر اروپا، کمتر زیر سیطرۀ سبک گوتیک قرار داشت. ایتالیا به سبب میراث رومی اش، در قیاس با دیگر بخش های اروپا، از هنر کلاسیک بیشتر تأثیر پذیرفت، و در استفاده از شکل های پویاترِ هنر گوتیک امساک ورزید. شرایط آب وهوایی نیز در این مورد تأثیر داشت؛ ایتالیا کشوری آفتابی است و پنجره های کلیساهای قرون وسطا در ایتالیا کوچک تر از کشورهای اروپای شمالی بودند. پنجره های کوچک، نقاشی بر روی پهنه های وسیع و تخت دیوارها را، به جای بهره گیری از پنجره های منقوشِ گوتیک، میسّر می ساخت.
ستایش مجوسان، کلیسای جامع استراسبورگ
سبکی هنری که جانشین سبک رومانسک (رومی وار)، رایج ترین سبک هنر اروپایی، شد، و از اواخر قرن ۱۲م تا شروع قرن ۱۶م در بیشتر کشورهای اروپایی، به ویژه شمال اروپا، مسلّط بود، تا آن که جای خود را به هنر رنسانس داد. اصطلاح «گُوتیک» برای توصیف سبک معماری ساخته شد، و فقط در معماری معنای روشنی دارد، و قوس های نوک تیز، مشخصۀ بارز آن است. این اصطلاح را در توصیف دیگر هنرهای تجسّمیِ این دوره نیز به کار برده اند، اما مفهوم آن در این زمینه چندان دقیق نیست. گونه هایی از مجسمه را شاخص دورۀ گوتیک دانسته اند که برجسته ترینِ آن ها، گروه ْ پیکره های نظرگیرِ پیرامون ورودی های کلیساهای جامع عظیم، به ویژه در فرانسه، است؛ این کشور خاستگاه سبک گوتیک به شمار می رود. این پیکره ها معمولاً فرم های کشیده و خوش ترکیب معماری گوتیک را بازتاب می دهند. این دوره همچنین با مجموعه های پرنقش ونگار نیمکت های جایگاه همسرایان، عصر درخشان منبت کاری روی چوب شمرده می شود؛ شکل های مشبّک نوک تیز، یادآور نقوش توربافت و سرمناره های تزیینی معماری گوتیک اند. پرکارترین مجموعه از نیمکت های جایگاه های همسرایان، در انگلستان و اسپانیا یافت می شوند. در مجسمه های کوچک، ویژگی دورۀ گوتیک در تندیسکهای مریم باکره و مسیح کودک مشهود است، که اغلب از عاج تراشیده شده اند و معمولاً از زیباییِ باوقار و مسحورکننده ای، همچون شکل طبیعی عاج، برخوردارند. این زیبایی سنگین و مسحورکننده، ویژگی هنر گوتیک برشمرده می شود که در تذهیب کاری های نسخه های خطی آن روزگار نیز تجلّی یافته است. تذهیب و شیشۀ منقوش دو قالب اصلیِ نقاشیِ دورۀ گوتیک بودند؛ نقاشی فردی بر روی بوم، هنوز آفرینشی نادر بود. نقاشیِ روی بوم نخست در ایتالیا رواج یافت، که نسبت به بخش های دیگر اروپا، کمتر زیر سیطرۀ سبک گوتیک قرار داشت. ایتالیا به سبب میراث رومی اش، در قیاس با دیگر بخش های اروپا، از هنر کلاسیک بیشتر تأثیر پذیرفت، و در استفاده از شکل های پویاترِ هنر گوتیک امساک ورزید. شرایط آب وهوایی نیز در این مورد تأثیر داشت؛ ایتالیا کشوری آفتابی است و پنجره های کلیساهای قرون وسطا در ایتالیا کوچک تر از کشورهای اروپای شمالی بودند. پنجره های کوچک، نقاشی بر روی پهنه های وسیع و تخت دیوارها را، به جای بهره گیری از پنجره های منقوشِ گوتیک، میسّر می ساخت.
wikijoo: گوتیک،_هنر