گوتیِه، تئوفیل (۱۸۱۱ـ۱۸۷۲)(Gautier, Theophile)
گوتیِه، تئوفیل
شاعر رُمانتیک فرانسوی. آخرین آثارش همچون میناها و نگین ها (۱۸۵۲)، از لحاظ فُرم، زیبایی زبان و تصویرپردازی به کمال رسیده بود. او رمان هایی نیز نوشت ازجمله مادموازل دو موپن (۱۸۳۵)، اما بعدها به روزنامه نگاری روی آورد. در هنر بیش از حس و اندیشه به فرم اهمیت می داد و این اعتقاد او الهام بخش شاعرانی شد که بعدها به پارناسی ها معروف شدند. گوتیه در تارب زاده شد. ابتدا قصد داشت نقاش شود ولی بعد به نویسندگی روی آورد. با تمام وجود به جنبش رُمانتیک روی آورد و از پیروان پُرشور ویکتور هوگو شد. اولین اثرش، آلبرتوس (۱۸۳۲)، منظومۀ روایی بلندی است دربارۀ نقاشی جوان که اسیر ساحره ای می شود؛ این اثر به سبب پختگی سبک، رنگ آمیزی، و تصویرسازیش درخور ملاحظه است. برخی دیگر از آثار او عبارت اند از کمدی مرگ (۱۸۳۸)، نسل جوان فرانسه، که انتقادی از «رمانتیک های دروغین» (۱۸۳۳) است، و مادموازل دو موپن که به سبب توهین به اخلاقیات، افکار عمومی را درهم ریخت. بیشترین فعالیت او طی ۳۰ سال روزنامه نگاری، نوشتن نقد هنری و پاورقی بود.
گوتیِه، تئوفیل
شاعر رُمانتیک فرانسوی. آخرین آثارش همچون میناها و نگین ها (۱۸۵۲)، از لحاظ فُرم، زیبایی زبان و تصویرپردازی به کمال رسیده بود. او رمان هایی نیز نوشت ازجمله مادموازل دو موپن (۱۸۳۵)، اما بعدها به روزنامه نگاری روی آورد. در هنر بیش از حس و اندیشه به فرم اهمیت می داد و این اعتقاد او الهام بخش شاعرانی شد که بعدها به پارناسی ها معروف شدند. گوتیه در تارب زاده شد. ابتدا قصد داشت نقاش شود ولی بعد به نویسندگی روی آورد. با تمام وجود به جنبش رُمانتیک روی آورد و از پیروان پُرشور ویکتور هوگو شد. اولین اثرش، آلبرتوس (۱۸۳۲)، منظومۀ روایی بلندی است دربارۀ نقاشی جوان که اسیر ساحره ای می شود؛ این اثر به سبب پختگی سبک، رنگ آمیزی، و تصویرسازیش درخور ملاحظه است. برخی دیگر از آثار او عبارت اند از کمدی مرگ (۱۸۳۸)، نسل جوان فرانسه، که انتقادی از «رمانتیک های دروغین» (۱۸۳۳) است، و مادموازل دو موپن که به سبب توهین به اخلاقیات، افکار عمومی را درهم ریخت. بیشترین فعالیت او طی ۳۰ سال روزنامه نگاری، نوشتن نقد هنری و پاورقی بود.
wikijoo: گوتیه،_تیوفیل_(۱۸۱۱ـ۱۸۷۲)