گوباره

لغت نامه دهخدا

گوباره. [ گ َ / گُو رَ/ رِ ] ( اِ مرکب ) به معنی دوم ، گواره که گله گاومیش باشد. ( برهان ) ( آنندراج ) ( از انجمن آرا ). رمه گاو و خر. ( صحاح الفرس ). مطلق رمه. ( مؤلف ) :
وای از آن آوا که گرگوباره زآنجا بگذرد
بفکند نازاده بچه ، بازگیرد زاده شیر.
منجیک.
ناید هگرز زین یله گوباره
جز درد و رنج عاقل بیچاره.
ناصرخسرو.
هرگز کس آن ندید که من دیدم
زین بی شبان رمه یله گوباره.
ناصرخسرو ( از آنندراج ).
نشناسم از این عظیم گوباره
جز دشمن خویش بالمثل یک تن.
ناصرخسرو.
شو حذر دار حذر زین یله گوباره
بل نه گوباره کز این قافله ٔشیطان.
ناصرخسرو.
|| جایگاه گاوان. ( برهان ). طویله گاو. ( آنندراج ) :
تو گاوان را به گوباره سزایی
چگونه ویس را از رام پایی ؟
( ویس و رامین ).
در این گوباره چون گردی بر آخور چون خر عیسی
به سوی عالم جان شو که چون عیسی همه جانی.
سنائی.
مانند گاو چشم به گوباره بر مدار.
ابن یمین.
|| گاوبان. ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) گل. گاو و گاومیش : وای از آن آوا که گر گو پاره آنجا بگذرد بفکند نازاده بچه باز گیرد زاده شیر . ( منجیک )
بمعنی دوم گواره که گل. گاومیش باشد .

فرهنگ عمید

= گواره۱

پیشنهاد کاربران

بپرس