گواهی نامه

(یا: تصدیق، تصدیق نامه) در اصطلاح حقوقی عمل یا سندی است از جانب مأمور رسمی دولت یا دادگاه یا اشخاص خصوصی مثل پزشک، که وقوع عمل یا احراز وضعیتی را تأیید و گواهی کند مانند تصدیق حصر وراثت، که آن را گواهی انحصار وراثت نیز گویند، یا گواهی فوت و دفن میت در گورستان، همچنین به مدرکی که دولت و یا سایر مراجع مجاز صادر می کنند و به دارندۀ آن اجازۀ انجام دادن کاری را می دهد که در غیاب چنین مجوزی ممنوع است. مانند گواهی نامۀ رانندگی و یا جواز نگهداری اسلحه یا داشتن تولیدات الکلی. واژۀ تصدیق یا تصدیق نامه در متون قانونی سابق به کار می رفته و امروزه به جای آن گواهی یا گواهی نامه گفته می شود (این گواهی را نباید با شهادت اشتباه کرد). با این حال کلمۀ تصدیق هنوز کمابیش مورد استفاده است، مانند تصدیق امضا که در دفترخانه اسناد رسمی انجام می شود. دادن تصدیق نامۀ خلاف واقع، جرم است. مطابق مادۀ ۵۴۰ قانون مجازات اسلامی هرگاه طبیب تصدیق نامۀ خلاف واقع برای معافیت از خدمت در ادارات رسمی یا نظام وظیفه یا برای تقدیم به مراجع قضایی بدهد به حبس از شش ماه تا دو سال و جزای نقدی تا ۱۲میلیون ریال محکوم می شود. همچنین است سایر تصدیق نامه های خلاف واقع که موجب ضرر شخص ثالث یا دولت شود که جرم محسوب می شود.