گوانچه ( Guanches یا Guanchis یا Guanchetos ) ، نام مردمان بومی جزایر قناری بود. اعتقاد بر این است که این مردمان در حدود ۱۰۰۰ پیش از میلاد یا پیش از آن به مجمع الجزایر نزدیک جزایر قناری مهاجرت کرده اند.
امروزه همه بر این نظر متفق القول اند که این مردمان به طور کامل از بین رفته اند[ ۱] اما با این حال هنوز هم می توان برخی از رسم ها و سنت های آن ها ( همچون زبان سیلبو گومرو در جزیرهٔ لا گومرا که در آن از سوت زدن استفاده می شود ) را در میان ساکنان امروزی جزایر قناری دید. گوانچه ها تنها مردمان بومی منطقهٔ ماکرونزیا پیش از ورود اروپایی ها به این منطقه بودند. بیشتر مردمان گوانچه در نبرد با اسپانیایی ها از پای درآمدند.
به نظر می رسد که قوم گوانچه تا سدهٔ چهاردهم میلادی ( آمدن اسپانیایی ها ) تنها مردمانی بودند که در تنریف زندگی می کردند. نام گوانچه به مردمان هفت جزیرهٔ جزایر قناری گفته می شد که جزیرهٔ تنریف بزرگترین آن بود.
واژگان اندکی که از زبان آن ها باقی مانده چنین نشان می دهد که زبان گوانچه به زبان آمازیغی شباهت هایی داشته است. اولین منبع معتبری که از این زبان باقی مانده است را جهانگرد جنوایی، نیکولوسو دا رکو در سال ۱۳۴۱ میلادی نوشته که اعدادی را که گوانچه ها بکار می برده اند نام برده است.
شریف ادریسی در کتاب نزهه المشتاق که در حدود سال ۱۱۵۰ میلادی برای راجر دوم ( پادشاه سیسیل ) نوشت چنین آورده که مقررین ( یکی از خانواده های اندلسی در لیسبون ) در یکی از سفرهای خود در اقیانوس اطلس به جزایری رسیده اند که مردمانی با موهای بور، صاف و بلند داشته اند. یکی از آن ها زبان عربی را می دانسته و آن ها را راهنمایی کرده تا بتوانند دوباره به قاره آفریقا برگردند. [ ۲]
اشغالگری اسپانیایی ها در سال ۱۴۰۲ میلادی با سفر ژان د بتونکورت و گادیفر دلا سال به جزیرهٔ لانزاروت شروع شد. مردمان جزایر لانزاروت و فورتونتورا دچار قحطی بودند به همین دلیل بدون نبرد تسلیم گادیفر شدند.
اما مردمان پنج جزیرهٔ دیگر از جزایر قناری در برابر اسپانیایی ها ایستادند. جزایر به ترتیب سقوط آن ها عبارتند از ال هیرو و بیمباچ، لا گومرا، گران کاناریا، لا پالما و در نهایت در سال ۱۴۹۶ جزیرهٔ تنریف.
در اولین نبرد آسنتیو ( ۳۱ ماه مه ۱۴۹۴ ) ، که لا ماتانزا ( به معنی سلاخی ) هم نامیده شده است، مردمان گوانچه توانستند اسپانیایی ها را در دره ای در جزیرهٔ تنریف به دام بیندازند و همهٔ آن ها را به جز ۵ نفر کشتند. یکی از افرادی که زنده ماند، آلونسو فرناندز د لوگو بود که فرماندهٔ اسپانیایی ها در نبرد بود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفامروزه همه بر این نظر متفق القول اند که این مردمان به طور کامل از بین رفته اند[ ۱] اما با این حال هنوز هم می توان برخی از رسم ها و سنت های آن ها ( همچون زبان سیلبو گومرو در جزیرهٔ لا گومرا که در آن از سوت زدن استفاده می شود ) را در میان ساکنان امروزی جزایر قناری دید. گوانچه ها تنها مردمان بومی منطقهٔ ماکرونزیا پیش از ورود اروپایی ها به این منطقه بودند. بیشتر مردمان گوانچه در نبرد با اسپانیایی ها از پای درآمدند.
به نظر می رسد که قوم گوانچه تا سدهٔ چهاردهم میلادی ( آمدن اسپانیایی ها ) تنها مردمانی بودند که در تنریف زندگی می کردند. نام گوانچه به مردمان هفت جزیرهٔ جزایر قناری گفته می شد که جزیرهٔ تنریف بزرگترین آن بود.
واژگان اندکی که از زبان آن ها باقی مانده چنین نشان می دهد که زبان گوانچه به زبان آمازیغی شباهت هایی داشته است. اولین منبع معتبری که از این زبان باقی مانده است را جهانگرد جنوایی، نیکولوسو دا رکو در سال ۱۳۴۱ میلادی نوشته که اعدادی را که گوانچه ها بکار می برده اند نام برده است.
شریف ادریسی در کتاب نزهه المشتاق که در حدود سال ۱۱۵۰ میلادی برای راجر دوم ( پادشاه سیسیل ) نوشت چنین آورده که مقررین ( یکی از خانواده های اندلسی در لیسبون ) در یکی از سفرهای خود در اقیانوس اطلس به جزایری رسیده اند که مردمانی با موهای بور، صاف و بلند داشته اند. یکی از آن ها زبان عربی را می دانسته و آن ها را راهنمایی کرده تا بتوانند دوباره به قاره آفریقا برگردند. [ ۲]
اشغالگری اسپانیایی ها در سال ۱۴۰۲ میلادی با سفر ژان د بتونکورت و گادیفر دلا سال به جزیرهٔ لانزاروت شروع شد. مردمان جزایر لانزاروت و فورتونتورا دچار قحطی بودند به همین دلیل بدون نبرد تسلیم گادیفر شدند.
اما مردمان پنج جزیرهٔ دیگر از جزایر قناری در برابر اسپانیایی ها ایستادند. جزایر به ترتیب سقوط آن ها عبارتند از ال هیرو و بیمباچ، لا گومرا، گران کاناریا، لا پالما و در نهایت در سال ۱۴۹۶ جزیرهٔ تنریف.
در اولین نبرد آسنتیو ( ۳۱ ماه مه ۱۴۹۴ ) ، که لا ماتانزا ( به معنی سلاخی ) هم نامیده شده است، مردمان گوانچه توانستند اسپانیایی ها را در دره ای در جزیرهٔ تنریف به دام بیندازند و همهٔ آن ها را به جز ۵ نفر کشتند. یکی از افرادی که زنده ماند، آلونسو فرناندز د لوگو بود که فرماندهٔ اسپانیایی ها در نبرد بود.
wiki: گوانچه