گنده دهان

لغت نامه دهخدا

گنده دهان. [ گ َ دَ / دِ دَ ] ( ص مرکب ) گنده دهن. آنکه دهان او بدبو بود. ابخر. ردی ءالنکهة :
گنده دماغی بنفشه بوی نه کالوخ
گنده دهانی کرفس خای نه کیکیز.
سوزنی.
از بار هجو من خر خمخانه گشت لنگ
آن همچو شیر گنده دهان پیس چون پلنگ.
سوزنی.
زنخ چو پشت پلنگ و نغوله چون دم سگ
چو شیر گنده دهان سهمناک چون کفتار.
سوزنی.

فرهنگ فارسی

کسی که دهانش بوی بد دهد گنده دم : ز نخ چو پشت پلنگ و نغوله چون دم سگ چو شیر گنده دهان سهمناک چون کفتار . ( سوزنی )

فرهنگ عمید

کسی که دهانش بوی بد بدهد.

پیشنهاد کاربران

گنده دهان ؛ با دهان بدبوی.
- || دهان بد بوی :
معذور است ار با تو نسازد زنت ای غر
زآن گنده دهان توو زان بینی فزغند.
عماره.
ابخر

بپرس