گلیمر ( زادهٔ ۴۸۰ – درگذشتهٔ ۵۵۳ ) پادشاه وندال ها و آلان ها از ۵۳۰ تا ۵۳۴ و آخرین فرمانروای پادشاهی وندال ها در شمال آفریقا بود.
گلیمر که همچون بیشتر وندال ها فردی آریان مذهب بود در سال ۵۳۰ میلادی علیه عموزادهٔ خود هیلدریک، پادشاه وقت وندال ها که تمایلات کاتولیکی داشت و باعث خشم نجبای وندال شده بود شورید. او هیلدریک را از قدرت برکنار و زندانی ساخت و خود به عنوان پادشاه جدید وندال ها و آلان ها در همان سال بر تخت نشست.
ژوستینین یکم، امپراتور وقت بیزانس که روابط دوستانه ای با هیلدریک داشت به این رفتار گلیمر اعتراض کرده و خواهان بازگشت هیلدریک به قدرت شد. بی اعتنایی گلیمر به این درخواست خشم ژوستینین را برانگیخت و دیری نپایید که او - در ظاهر برای بازگرداندن هیلدریک به قدرت - علیه وندال ها اعلان جنگ نمود.
ژوستینین در ژوئن ۵۳۳ لشکری را به فرماندهی بلیساریوس به سوی سرزمین وندال ها روانه ساخت که این سپاه در اوایل ماه سپتامبر به آفریقا رسید. همزمان در ساردینیا که بخشی از قلمرو وندال ها را تشکیل می داد، گوداس، فرماندار ویزیگوت تبار آنجا علیه گلیمر سر به شورش برداشته خود را حاکم ساردینیا خواند و با ژوستینین ارتباط برقرار نمود. گلیمر در مقابل، ارتش عظیمی متشکل از بیشتر نیروهای حاضر در آفریقا را به فرماندهی برادرش تزازو به ساردینیا فرستاد تا این شورش را سرکوب نماید. در نتیجه بلیساریوس تقریباً بدون هیچ مقاومتی توانست در آفریقا پیاده شود. [ ۱]
بلیساریوس سپس ارتشش را به سرعت به سوی کارتاژ حرکت داد و سرانجام در ۱۳ سپتامبر با نیروهای گلیمر در اد دسیموم در ۱۰ مایلی کارتاژ روبه رو شد. علی رغم آنکه شمار سربازان وندال ۱۱ هزار نفر و کمتر از سپاه ۱۷ هزار نفری بیزانس بود، اما نبرد به طور مساوی پیش می رفت تا آنکه آماتاس، برادر گلیمر کشته شد. این اتفاق سبب شد تا گلیمر از میدان نبرد بگریزد. بلیساریوس در ۱۴ سپتامبر وارد کارتاژ شد اما نتوانست هیلدریک را نجات دهد زیرا او پیشتر به فرمان گلیمر، پس از اطلاع از پیاده شدن ارتش امپراتوری در آفریقا، به قتل رسیده بود. [ ۲]
با بازگشت تزازو از ساردینیا، گلیمر که توانسته بود از تعقیب رومیان بگریزد بار دیگر ارتش وندال ها را آمادهٔ رویارویی با بلیساریوس ساخت. دو سپاه در دسامبر ۵۳۳ و این بار در تیکامرون، در حدود ۲۰ مایلی کارتاژ با یکدیگر روبه رو شدند. علی رغم مقاومت سرسختانهٔ هر دو طرف در نهایت ارتش وندال ها تار و مار شد. گلیمر بار دیگر از میدان نبرد گریخت و در کوه پاپوا در نزدیکی مرز نومیدیه پناه گرفت. اما دیری نپایید که نیروهای بیزانسی به فرماندهی فاراس او را محاصره کردند. بنا بر نوشته های پروکوپیوس، هنگامی که از گلیمر خواسته شد تا خود را تسلیم نماید او در مقابل از فاراس خواست تا به او قرصی نان، اسفنج و یک چنگ بدهد تا گذراندن زمستان در کوهستان برایش قابل تحمل تر باشد. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفگلیمر که همچون بیشتر وندال ها فردی آریان مذهب بود در سال ۵۳۰ میلادی علیه عموزادهٔ خود هیلدریک، پادشاه وقت وندال ها که تمایلات کاتولیکی داشت و باعث خشم نجبای وندال شده بود شورید. او هیلدریک را از قدرت برکنار و زندانی ساخت و خود به عنوان پادشاه جدید وندال ها و آلان ها در همان سال بر تخت نشست.
ژوستینین یکم، امپراتور وقت بیزانس که روابط دوستانه ای با هیلدریک داشت به این رفتار گلیمر اعتراض کرده و خواهان بازگشت هیلدریک به قدرت شد. بی اعتنایی گلیمر به این درخواست خشم ژوستینین را برانگیخت و دیری نپایید که او - در ظاهر برای بازگرداندن هیلدریک به قدرت - علیه وندال ها اعلان جنگ نمود.
ژوستینین در ژوئن ۵۳۳ لشکری را به فرماندهی بلیساریوس به سوی سرزمین وندال ها روانه ساخت که این سپاه در اوایل ماه سپتامبر به آفریقا رسید. همزمان در ساردینیا که بخشی از قلمرو وندال ها را تشکیل می داد، گوداس، فرماندار ویزیگوت تبار آنجا علیه گلیمر سر به شورش برداشته خود را حاکم ساردینیا خواند و با ژوستینین ارتباط برقرار نمود. گلیمر در مقابل، ارتش عظیمی متشکل از بیشتر نیروهای حاضر در آفریقا را به فرماندهی برادرش تزازو به ساردینیا فرستاد تا این شورش را سرکوب نماید. در نتیجه بلیساریوس تقریباً بدون هیچ مقاومتی توانست در آفریقا پیاده شود. [ ۱]
بلیساریوس سپس ارتشش را به سرعت به سوی کارتاژ حرکت داد و سرانجام در ۱۳ سپتامبر با نیروهای گلیمر در اد دسیموم در ۱۰ مایلی کارتاژ روبه رو شد. علی رغم آنکه شمار سربازان وندال ۱۱ هزار نفر و کمتر از سپاه ۱۷ هزار نفری بیزانس بود، اما نبرد به طور مساوی پیش می رفت تا آنکه آماتاس، برادر گلیمر کشته شد. این اتفاق سبب شد تا گلیمر از میدان نبرد بگریزد. بلیساریوس در ۱۴ سپتامبر وارد کارتاژ شد اما نتوانست هیلدریک را نجات دهد زیرا او پیشتر به فرمان گلیمر، پس از اطلاع از پیاده شدن ارتش امپراتوری در آفریقا، به قتل رسیده بود. [ ۲]
با بازگشت تزازو از ساردینیا، گلیمر که توانسته بود از تعقیب رومیان بگریزد بار دیگر ارتش وندال ها را آمادهٔ رویارویی با بلیساریوس ساخت. دو سپاه در دسامبر ۵۳۳ و این بار در تیکامرون، در حدود ۲۰ مایلی کارتاژ با یکدیگر روبه رو شدند. علی رغم مقاومت سرسختانهٔ هر دو طرف در نهایت ارتش وندال ها تار و مار شد. گلیمر بار دیگر از میدان نبرد گریخت و در کوه پاپوا در نزدیکی مرز نومیدیه پناه گرفت. اما دیری نپایید که نیروهای بیزانسی به فرماندهی فاراس او را محاصره کردند. بنا بر نوشته های پروکوپیوس، هنگامی که از گلیمر خواسته شد تا خود را تسلیم نماید او در مقابل از فاراس خواست تا به او قرصی نان، اسفنج و یک چنگ بدهد تا گذراندن زمستان در کوهستان برایش قابل تحمل تر باشد. [ ۳]
wiki: گلیمر