گلیج

نه فامیلی شورج نه شرج نه یوشیج هیچکدام به لحاظ تلفظ حتی نزدیک به گلیج هم نیست . تنها شورمیج فامیلی هستش که انتهای تلفظ اش مشابه گلیج هستش .
ودر انتها ضمن تشکر از همه ی اقوام گلیج تنها چیزی که نداریم اتحاد و همدلی ما قوم بزرگ گلیج هستش
ما می توانیم یک اتحادیه داشته باشیم یک انجمن در شهرستان تنکابن داشته باشیم
حتی با توجه به تعداد جمعیت ما قوم گلیج ما می توانیم در سر نوشت سیاسی کشور و منطقه دخالت داشته باشیم
همانطور که 21شهید و چندین آزاده سرافراز و رزمنده بسیجی و جانباز تقدیم کشور کردیم .
و نخبگانی که در این قوم وجود دارد از ورزشکارتاهنرمندان و سایر اقشار در این قوم فراوان هستش ولی از همدیگر متاسفانه بی خبریم و فقط خدای نکرده در هنگام فوت و مرگ یاد هم میافتیم که این بسیار بد هستش .
پرچم ایران و پرچم گلیج همیشه پابرجا و سرافراز باد

گل در زبان گالشی منطقه گلیجان در چندمعنی استفاده میشه. گل در زبان گالشی در مفهوم گِل هست و ایج پسوند مکان هست. ما در زبان گالشی تنکابن به پایین جیر میگیم و به بالا جور میگیم.
گل در معنی دشت هست و به کوهستان کوه میگیم و به جلگه گیلان یا گلان میگیم و به سکنه جلگه گیلک و به سکنه کوهستان گالش میگیم.

ها زیاد استفاده میشه، مثلا یه شاعری بود که به نیما یوشیج معروف بود، ولی ایشون فامیلیشون یوشیج نبود، بلکه چون شخصی از روستای یوش بود اینطور شده که در رابطه با گلیج ها هم همینه. در رابطه با بخش دیگه هم باید بگم که تو گیلکی یا حداقل گویشی که سمت ما صحبت میشه، گیل یعنی پایین دست مثل جاهایی که زمین کشاورزی و. . . است و گل یعنی بالا مثل کوه و غیره. البته این واژه گل دیگه زیاد استفاده نمیشه ولی همین الانم اگه کسی تو کوه باشه و بخواد بگه می خوام برم سمت پایین یا میگه جیری یا میگه گیلون ( تلفظش بین ا و و هستش )

البته در تاریخ دو طایفه گیل ( جیل ) و دیلم داشتیم که به گفته ابوالحسن صابی و اصطخری و ابن حوقل و زکریا قزوینی طایفه جیل از قوم بنی ضبه بودند. حمزه اصفهانی نیز دیلم را بخشی از طبرستان می داند و دیلمیان را اکراد طبرستان می نامد. ولیکن هر دو این طوایف از طوایف قوم تپور یا طبری بودند. در دوران حکومت کیا سید رضی دیلمی ها توسط گیل ها کشتار شدند و به گفته رابینو و منوچهر ستوده گیل ها در سال 1246 در اثر بیماری طاعون از بین رفتند و مهاجرینی از مازندران و قفقاز و عراق و اذربایجان ساکن گیلان گردیدند در واقع سکنه امروزی گیلان همین مازندرانی ها یا طبری ها هستند.
منظور از گیل در واقع کشاورز و سکنه جلگه گیلان بود در حقیقت به آن دسته از طبری ها که در جلگه گیلان ساکن بودند و کشاورزی می کردند گیل می گفتند. پس از حمله مغول لفظ گیلک جایگزین گیل شد و در تاریخ الجایتو که به وقایع فتح گیلان توسط مغولان اشاره دارد از گیل با عنوان گیلکان جاهل یاد شده است و به گفته یوسفی نیا لفط گیلک جهت تغییر گیل ها به سکنه گیلان نسبت داده میشد.
به گفته پاینده لنگرودی گیل و گیلک به معنی کشاورز هست و به آن دسته از طبری ها که در جلگه گیلان کشاورزی می کردند گیل و گیلک می گفتند و گیلمرد نیز به معنی مرد دهقان و گیله لاکو و گیله کور به معنی دختر دهقان بود.
در تاریخ الجایتو به برزیگران و کشاورزان گیل گفته میشد و گیلک هم جهت تحقیر به آنها گفته میشد.
امروزه سکنه روستایی جلگه گیلان به خود شمالی می گویند و در منظقه اشکورات به خود گالش و تَوَری می گویند و در رودبار به خود تات می گویند و از رضوانشهر به بعد به خود تالش می گویند.
نیما یوشیج نیز در بیتی زبان مردم مازندران را طبری می نامد می سراید:
طبری منی می گپ مه گوائه
کجه گپ دئیر بوتمه سوائه
عنصرالمعالی دیلمی و ابن اسفندیار و اولیالله آملی و ظهرالدین مرعشی نیز زبان خود را طبری نامیدند.
در کتاب تاریخ گیتی گشا اثر نامی اصفهانی مورخ عصر زندیه نیز به سکنه مازندران و گیلان طبری گفته شده است و محمد دادویی را اولین طبری دانستند که به اردوی شیخعلی خان زند ملحق گشت.
در شاهنامه فردوسی نیز مردم مازندران را طبری دانسته است و چنین آمده است:
چو میروی طبری و چون ارمنی
به جنگ اند با کیش آهرمنی
چو کلبوی سوری و این مهتران
که گوپال دارند و گرز گران
همی سر فرازند که ایشان کیند
به ایران و مازندران برچیند
امروزه نیز مردم مازندران به خود مازندارنی ( مازرونی ) می گویند هرچند قومیت آنها طبری هست که برگرفته از قوم باستانی تپور است.
به گفته رابینو سکنه امروزی گیلان در واقع برگرفته از قوم مازندرانی و قفقاز و اذری و عراقی هست مثلا انزانی ها طایفه مازندرانی هستند یا سمیعی ها طایفه ترک آذربایجانی هستند یا میرزاکوچک خان جنگلی که اصالتا کرد رشوندی بود و اجدادش از الموت که بخشی از عراق عجم بودند به گیلان کوچ نمودند. همچنین بخشی از سکنه گیلان نیز اصالتا گرجی و ارمنی هستند و ظهرالدین مرعشی هم به چهار طایفه عرب در گیلان اشاره نموده است.
به گفته یوزف مارکوارت سکنه گیلان به لهجه ای از زبان مازندرانی صحبت می کنند و این زبان لهجه ای زبان طبری می باشد.
ضمنا گیلانشاه لقب پادشاه پارس ساسانی بود و بهرام ساسانی اولین فردی بود که لقب گیلانشاه گرفت و پتشخوارگر شاه نیز لقب حاکمان طبری طبرستان بود و ابتدا خاندان گشنسف پتشخوارگرشاه نامیده شدند و سپس قباد ساسانی و بعد زرمهریان و کارنوندیان و باوندیان نیز پتشخوارگرشاه نامیده شدند. حمزه اصفهانی می نویسد به حاکمان طبرستان پدشخوارگرشاه می گفتند و خنجی می نویسد گیل گیلان لقب حکام پارسی گیلان بود و نوادگان جاماسپ نخستین بار لقب گیل گیلان گرفتند و وی اضافه می کند که مازیار از سوی مامون لقب پدشخوارجرشاه و جیل جیلان و اسپهبد خراسان لقب گرفت زیرا وی علاوه بر طبرستان بر گیلان و دیلم نیز تسلط یافت. ضمنا باید بگویم مازیار اصالتا اهل منطقه پارس بود که خاندانش از این منطقه به طبرستان آمدند.
به گفته درویش کولاییان نیز گیل و گیلک به معنی کشاورزانی هست که در جلگه حضور دارند و مختابد به آن دسته از سکنه می گویند که مجاز هستند از جلگه به کوهستان کوچ کنند و گالش نیز به دامداران ساکن کوهستان گفته می شود و این ها نام شغل مردم طبری گیلان می باشد.
بنابراین قومیت مردم مازندران و گیلان و گلستان طبری می باشد که برگرفته از قوم تپور می باشد و زبان همه ی ما هم طبری هست که به دو گویش گیلانی و مازندرانی تقسیم می شود.