گلن هربرت گولد ( به انگلیسی: Glenn Herbert Gould ) ( زادهٔ ۲۵ سپتامبر ۱۹۳۲ - درگذشتهٔ ۴ اکتبر ۱۹۸۲ ) نوازنده پیانو اهل کانادا بود. او یکی از مشهورترین و پرآوازه ترین نوازندگان پیانو قرن بیستم شناخته می شود که عمدتاً بخاطر تأویل هایش از آثار باخ به این شهرت رسید. ویژگی منحصر به فرد نوازندگی گولد دقت تکنیکی بالا و شیوایی در بیان ساختار پلی فونیک موسیقی باخ است.
او به اکثر آثار موسیقایی دوره رمانتیک از جمله لیست، شومان و شوپن بی اعتنایی می کرد. اگرچه بیشتر ضبط هایش از موسیقی باخ بود ولی رپرتوار گسترده ای نیز داشت که شامل بتهوون، هایدن و برامس می شد، از دوران پیش از باروک آهنگسازانی همچون سویلینک، گیبونس و برد، و از موسیقی قرن بیستم هیندمیت، شونبرگ و اشتراوس را در بر می گرفت. گولد به خاطر رفتارهای عجیب و نامتعارفش نیز معروف است، از تأویل گری های غیرمعمولش گرفته تا حرکاتی که هنگام نوازندگی پشت کیبورد انجام می داد و زندگی و رفتار شخصی اش. از ۳۱ سالگی صحنهٔ کنسرت را رها کرد تا بر روی ضبط در استودیو و پروژه های دیگر تمرکز کند. او در مجله های موسیقی نویسندهٔ پرکاری بود و در آن ها دربارهٔ تئوری موسیقی و فلسفهٔ موسیقایی خودش می نوشت.
به عنوان یک آهنگساز، کمتر برجسته بود و خیلی از این پروژه ها را ناتمام باقی گذاشت. گلن گولد علاوه بر نوازندگی پیانو به رهبری ارکستر و تهیه و اجرای برنامه های رادیویی و تلویزیونی و نوشتن دربارهٔ موسیقی نیز می پرداخت. سبک کار او اغلب غیر متعارف بود و گاه با انتقاد روبرو می شد. در بعضی از اجراها، بر خلاف اصل اثر، با صدای خود کار نوازندگی را همراهی می کرد.
نام پدر او راسل هربرت گولد و مادرش فلورنس اِما گولد بود. پدربزرگ مادری اش عموزادهٔ آهنگساز نروژی ادوارد گریگ می شد. علاقه و استعداد گولد به موسیقی خیلی زود معلوم شد. والدینش هر دو اهل موسیقی بودند. مخصوصاً مادرش که گلن را به خاطر پیشرفت های اولیه اش در موسیقی تشویق می کرد. قبل از به دنیا آمدنش، مادرش قصد داشت او را به یک موسیقیدان موفق تبدیل کند، به همین دلیل از دوران حاملگی سعی داشت گلن را با موسیقی آشنا کند. در سه سالگی، گوش موسیقی اش کشف شد. او حتی قبل از اینکه بتواند خواندن و نوشتن کلمات را بیاموزد، خواندن نت های موسیقی را فراگرفت. گفته می شود گولد جوان وقتی پشت پیانو می نشست و تک نتی را می نواخت، برای مدتی طولانی تا لحظهٔ خوابیدن کامل صدای نت کاملاً به صدای آن متمرکز می شد، کاری که پدرش می گفت بچه های معمولی انجام نمی دهند. علاقهٔ گولد به پیانو هم زمان با علاقه اش به آهنگسازی بیشتر می شد. او قطعات کوچک تصنیفی خودش را برای خانواده، دوستان و حتی گردهمایی های بزرگ تر ( همچون در سال ۱۹۳۸ در کلیسایی در نزدیکی خانه شان ) اجرا می کرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاو به اکثر آثار موسیقایی دوره رمانتیک از جمله لیست، شومان و شوپن بی اعتنایی می کرد. اگرچه بیشتر ضبط هایش از موسیقی باخ بود ولی رپرتوار گسترده ای نیز داشت که شامل بتهوون، هایدن و برامس می شد، از دوران پیش از باروک آهنگسازانی همچون سویلینک، گیبونس و برد، و از موسیقی قرن بیستم هیندمیت، شونبرگ و اشتراوس را در بر می گرفت. گولد به خاطر رفتارهای عجیب و نامتعارفش نیز معروف است، از تأویل گری های غیرمعمولش گرفته تا حرکاتی که هنگام نوازندگی پشت کیبورد انجام می داد و زندگی و رفتار شخصی اش. از ۳۱ سالگی صحنهٔ کنسرت را رها کرد تا بر روی ضبط در استودیو و پروژه های دیگر تمرکز کند. او در مجله های موسیقی نویسندهٔ پرکاری بود و در آن ها دربارهٔ تئوری موسیقی و فلسفهٔ موسیقایی خودش می نوشت.
به عنوان یک آهنگساز، کمتر برجسته بود و خیلی از این پروژه ها را ناتمام باقی گذاشت. گلن گولد علاوه بر نوازندگی پیانو به رهبری ارکستر و تهیه و اجرای برنامه های رادیویی و تلویزیونی و نوشتن دربارهٔ موسیقی نیز می پرداخت. سبک کار او اغلب غیر متعارف بود و گاه با انتقاد روبرو می شد. در بعضی از اجراها، بر خلاف اصل اثر، با صدای خود کار نوازندگی را همراهی می کرد.
نام پدر او راسل هربرت گولد و مادرش فلورنس اِما گولد بود. پدربزرگ مادری اش عموزادهٔ آهنگساز نروژی ادوارد گریگ می شد. علاقه و استعداد گولد به موسیقی خیلی زود معلوم شد. والدینش هر دو اهل موسیقی بودند. مخصوصاً مادرش که گلن را به خاطر پیشرفت های اولیه اش در موسیقی تشویق می کرد. قبل از به دنیا آمدنش، مادرش قصد داشت او را به یک موسیقیدان موفق تبدیل کند، به همین دلیل از دوران حاملگی سعی داشت گلن را با موسیقی آشنا کند. در سه سالگی، گوش موسیقی اش کشف شد. او حتی قبل از اینکه بتواند خواندن و نوشتن کلمات را بیاموزد، خواندن نت های موسیقی را فراگرفت. گفته می شود گولد جوان وقتی پشت پیانو می نشست و تک نتی را می نواخت، برای مدتی طولانی تا لحظهٔ خوابیدن کامل صدای نت کاملاً به صدای آن متمرکز می شد، کاری که پدرش می گفت بچه های معمولی انجام نمی دهند. علاقهٔ گولد به پیانو هم زمان با علاقه اش به آهنگسازی بیشتر می شد. او قطعات کوچک تصنیفی خودش را برای خانواده، دوستان و حتی گردهمایی های بزرگ تر ( همچون در سال ۱۹۳۸ در کلیسایی در نزدیکی خانه شان ) اجرا می کرد.
wiki: گلن گولد