گلشیری، هوشنگ (اصفهان ۱۳۱۶ـ تهران ۱۳۷۹ش)
گلشیری، هوشنگ
داستان نویس و منتقد ادبی ایرانی. در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی تحصیل کرد و به تدریس در مدارس شهر و روستا پرداخت. کار ادبی خود را با سرودن شعر و گردآوری فولکلور شروع کرد و با شکل گیری جلسات ادبی اهل قلم اصفهان و انتشار جُنگ اصفهان در راه داستان نویسی گام نهاد. ساختار داستان های گلشیری براساس جست وجوی هویت خویش در فضایی که مایۀ اصلی اش زوال و اضمحلال است، شکل می گیرد. گلشیری پس از مجموعۀ داستان مثل همیشه (۱۳۴۷ش) در توصیف زندگی کارمندان دون پایه و ملال زندگی تکراری آن ها و رمان تاریخی شازده احتجاب (۱۳۴۷ش) که از قوی ترین داستان های ایرانی در توصیف زوال اشرافیت زمیندار است، رمان عاشقانۀ کریستین و کید (۱۳۵۰ش) را به شیوۀ «رمان نو» فرانسه نوشت. از میان آثارش می توان به مجموعۀ داستان های نمازخانۀ کوچک من (۱۳۵۴ش) و دست تاریک، دست روشن (۱۳۷۴ش) و رمان های برّۀ گمشدۀ راعی (۱۳۵۶ش) که در آن در جست وجوی ریشه های کهن دل شکستگی براثر هراس، به سراغ اساطیر می رود، معصوم پنجم (۱۳۵۸)، جبه خانه (۱۳۶۲ش)، حدیث ماهیگیر و دیو (۱۳۶۳ش) در باورهای آرمانی ـ سیاسی سال های انقلاب، آینه های دردار (۱۳۷۱ش) و جن نامه (سوئد، ۱۹۹۸) اشاره کرد. گلشیری در سال های پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ش، از فعالان کانون نویسندگان ایران بود و با تشکیل کلاس های داستان نویسی بر روند خلاقیت ادبی نسل جدید نویسندگان تأثیر نهاد. از او آثاری نیز در زمینۀ نقد ادبی منتشر شده، مانند جدال نقش با نقاش (۱۳۷۷ش) در نقد آثار سیمین دانشور در ستایش شعر سکوت، در نقد شعرهای منصور اوجی و باغ در باغ (۱۳۷۸ش) که مجموعۀ نقدها و گفت وگوهای اوست. او در ۱۳۵۶ش برندۀ جایزۀ ادبی فروغ فرخزاد و در ۱۳۷۷ برندۀ جایزۀ صلح اریش ماریا رمارک از آلمان شد.
گلشیری، هوشنگ
داستان نویس و منتقد ادبی ایرانی. در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی تحصیل کرد و به تدریس در مدارس شهر و روستا پرداخت. کار ادبی خود را با سرودن شعر و گردآوری فولکلور شروع کرد و با شکل گیری جلسات ادبی اهل قلم اصفهان و انتشار جُنگ اصفهان در راه داستان نویسی گام نهاد. ساختار داستان های گلشیری براساس جست وجوی هویت خویش در فضایی که مایۀ اصلی اش زوال و اضمحلال است، شکل می گیرد. گلشیری پس از مجموعۀ داستان مثل همیشه (۱۳۴۷ش) در توصیف زندگی کارمندان دون پایه و ملال زندگی تکراری آن ها و رمان تاریخی شازده احتجاب (۱۳۴۷ش) که از قوی ترین داستان های ایرانی در توصیف زوال اشرافیت زمیندار است، رمان عاشقانۀ کریستین و کید (۱۳۵۰ش) را به شیوۀ «رمان نو» فرانسه نوشت. از میان آثارش می توان به مجموعۀ داستان های نمازخانۀ کوچک من (۱۳۵۴ش) و دست تاریک، دست روشن (۱۳۷۴ش) و رمان های برّۀ گمشدۀ راعی (۱۳۵۶ش) که در آن در جست وجوی ریشه های کهن دل شکستگی براثر هراس، به سراغ اساطیر می رود، معصوم پنجم (۱۳۵۸)، جبه خانه (۱۳۶۲ش)، حدیث ماهیگیر و دیو (۱۳۶۳ش) در باورهای آرمانی ـ سیاسی سال های انقلاب، آینه های دردار (۱۳۷۱ش) و جن نامه (سوئد، ۱۹۹۸) اشاره کرد. گلشیری در سال های پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ش، از فعالان کانون نویسندگان ایران بود و با تشکیل کلاس های داستان نویسی بر روند خلاقیت ادبی نسل جدید نویسندگان تأثیر نهاد. از او آثاری نیز در زمینۀ نقد ادبی منتشر شده، مانند جدال نقش با نقاش (۱۳۷۷ش) در نقد آثار سیمین دانشور در ستایش شعر سکوت، در نقد شعرهای منصور اوجی و باغ در باغ (۱۳۷۸ش) که مجموعۀ نقدها و گفت وگوهای اوست. او در ۱۳۵۶ش برندۀ جایزۀ ادبی فروغ فرخزاد و در ۱۳۷۷ برندۀ جایزۀ صلح اریش ماریا رمارک از آلمان شد.