گلشنی بَردَعی، ابراهیم (بردعه ۸۳۰ـ استانبول ۹۴۰ق)
شاعر و عارف ایرانی. در تبریز از مریدان دده عمر روشنی شد و به پیشنهاد هم او تخلص خود را از هیبتی به گلشنی تغییر داد. گلشنی پس از مرگ مرادش جانشین او شد. در پادشاهی اسماعیل اول صفوی، به قاهره کوچید و در آن جا طریقۀ گلشنیه را بنیاد گذارد و خانقاهی در مصر برآورد و پیروان بسیار یافت. گلشنی در تفسیر، حدیث، کلام و تصوف از استادان روزگار خود بود. در غزل از حافظ پیروی می کرد. از آثارش: دیوان اشعار فارسی و ترکی، دربردارندۀ مثنوی ازهار گلشن/ درةالتاج به فارسی در عرفان به پیروی از گلشن راز شبستری؛ المعنویةالخفیه که نظیره ای به فارسی بر مثنوی مولوی در ۴۰هزار بیت است؛ شرح قصیدۀ تائیۀ ابن فارض؛ بحرالحقایق فی کشف الدقایق.
شاعر و عارف ایرانی. در تبریز از مریدان دده عمر روشنی شد و به پیشنهاد هم او تخلص خود را از هیبتی به گلشنی تغییر داد. گلشنی پس از مرگ مرادش جانشین او شد. در پادشاهی اسماعیل اول صفوی، به قاهره کوچید و در آن جا طریقۀ گلشنیه را بنیاد گذارد و خانقاهی در مصر برآورد و پیروان بسیار یافت. گلشنی در تفسیر، حدیث، کلام و تصوف از استادان روزگار خود بود. در غزل از حافظ پیروی می کرد. از آثارش: دیوان اشعار فارسی و ترکی، دربردارندۀ مثنوی ازهار گلشن/ درةالتاج به فارسی در عرفان به پیروی از گلشن راز شبستری؛ المعنویةالخفیه که نظیره ای به فارسی بر مثنوی مولوی در ۴۰هزار بیت است؛ شرح قصیدۀ تائیۀ ابن فارض؛ بحرالحقایق فی کشف الدقایق.