گل یخ

در اوخر دهه شصت کوروش یغمایی به همراه چند دوست خود گروه رپچرز را بنیان گذاشت. آنها معمولاً آثار گروه های راک مطرح دنیا از جمله کینکس، مانکیز و بیتلز را بازخوانی می کردند. در سال ۱۳۴۶ ترکیب اعضای گروه بدین صورت بود: یغمایی ( گیتار، خواننده اصلی ) ، بهرام سعیدی ( گیتار الکتریک ) ، کامران خشاش ( ارگ ) ، جهانگیر ( بیس ) و منوچهر محبوبی ( درامز ) . البته این گروه مدتی بعد منحل شد.
در اوایل دهه پنجاه یغمایی که از رپچرز بیرون آمده بود، به همراه دو برادر خود، کامران و کامبیز یغمایی فعالیت سولوی خود را آغاز کرد. موسیقی وی شامل ترکیب ملودی ها، سازها، آوازها و آهنگ های ایرانی با هارمونیها، گام ها و مدها بود.
یغمایی در ۳۰ مهر ۱۳۵۲ شروع به ضبط اولین آلبوم خود کرد و همزمان در دانشگاه شهید بهشتی درس می خواند. اولین آهنگی که ضبط شد، «دل داره پیر می شه» بود که ترانه نویسی نامعلوم و احتمالاً خود کوروش یغمایی داشت. یغمایی برای ضبط استودیو پاپ را انتخاب کرد که در آن زمان امکانات بیشتری نسبت به بقیه استودیوهای تهران داشت. تمام آهنگ ها توسط خود او آهنگسازی و تنظیم شده بود.
مدتی بعد از شروع ضبط، یغمایی با همکلاسی خود، مهدی اخوان لنگرودی که شاعر نیز بود تماس گرفت و از او درخواست همکاری برای بعضی از ترانه ها کرد. لنگرودی نیز قبول کرد و از فردای آن روز همکاری این دو در آلبوم شروع شد. یکی از این ترانه ها، «گل یخ» بود، که طبق گفته لنگرودی از اشک های فرزند سه سالهٔ برادرش که همراه او در دانشگاه بود و «اشک هایش مثل یک ستاره از چشم هایش بیرون می زد» الهام گرفته. آهنگ «گل یخ»، یک تصنیف مالیخولیایی دربارهٔ عشق که در تلخ ترین زمستان ها پابرجاست. در حالی که آهنگی مثل «دل داره پیر می شه» یک گاراج راک به سبک ایرانی می باشد.