پیرگِل نام گِل فشانی در استان سیستان و بلوچستان ایران است که در بخش گوهرکوه شهرستان تفتان قرار دارد. دسترسی به این گلفشان با پیاده روی امکان پذیر است.
در نزدیکی این گل فشان ها هیچ گونه گیاهی و جانوری یافت نمی شود در واقع منطقه را اختصاص به خود داده است. این گل فشان نمایی زیبایی دارد و گونه منحصر به فردی است که در جهان کم یاب است. ترک هایی که در کنار آن به وجود آمده به صورت زرد رنگ می باشد که به زیبایی آن افزوده است. پدیده طبیعی و زیبای گل فشان که با پرتاب گل همراه با گاز متصاعد از آن از اعماق زمین بیرون می آید، بر اثر عوامل درونی زمین بوده و در کل پدیده بی خطری است که فقط باید با احتیاط، به آن ها نزدیک شد.
... [مشاهده متن کامل]
گل فشان به پدیده ای گفته می شود که از آن آب و گاز از داخل زمین خارج می شود. گل فشان های جنوب شرق ایران در دو نقطه وجود دارند: گروه اول در نزدیکی کوه های آتشفشانی مانند کوه بزمان و کوه تفتان که دارای فوران های داغ ( °۹۰–۷۰ سلسیوس ) هستند و گروه دوم که سردتر بوده و با فرایندهای زمین ساختی - رسوبی و خروج گاز کربن دی اکسید مرتبط هستند. چندین نظریه در زمینه تشریح گل فشان های سرد وجود دارد، بر اساس یکی از این نظریات آب موجود در رس به دام افتاده و بنابراین تحت فشار قرار می گیرد و منجر به تبدیل رس به گل و خروج فورانی آن به سطح زمین در امتداد گسل ها می شود. گل فشان پیرگل با وجود نزدیکی آن به آتشفشان های بزمان و تفتان، یک گل فشان سرد است و دمای آن بین ۲۰٫۵ تا ۳۰ درجه سلسیوس است.
گل فشان پیرگل دارای یک مخروط اصلی با ارتفاع ۱٬۶۶۷ متر بالاتر از سطح دریا و ارتفاع نسبی ۱۲۷ متر است که آن را تبدیل به بک گل فشان مرتفع و مرتفع ترین گل فشان ایران می کند. یازده دهانه مشخص در این گل فشان وجود دارد که هفت دهانه آن فعال است ولی همگی آن ها نسبتاً کوچک هستند. گل فشان پهنه ای به مساحت ۵۰ هکتار را بر روی یک تپه مارنی نسبتاً بزرگ می پوشاند. فرسایش آب های روان گل فشان و اطراف آن را تحت تأثیر قرار داده است و باعث تشکیل آبکندها و دره های تنگ شده است که احتمالاً ناشی از فروریختن غارها و حفره های انحلالی است.
فعالیت گل فشان پیرگل در ماه مه ۲۰۰۳ گزارش شد که فوران آن به صورت آب گل آلود سرد و حباب های فورانی در هر ۱۵ تا ۶۰۰ ثانیه بوده است. این گِل نسبتاً مایع و شور است و گاز خروجی آن عمدتاً کربن دی اکسید است و بر خلاف دیگر گل فشان های منطقه در آن متان وجود ندارد.
در نزدیکی این گل فشان ها هیچ گونه گیاهی و جانوری یافت نمی شود در واقع منطقه را اختصاص به خود داده است. این گل فشان نمایی زیبایی دارد و گونه منحصر به فردی است که در جهان کم یاب است. ترک هایی که در کنار آن به وجود آمده به صورت زرد رنگ می باشد که به زیبایی آن افزوده است. پدیده طبیعی و زیبای گل فشان که با پرتاب گل همراه با گاز متصاعد از آن از اعماق زمین بیرون می آید، بر اثر عوامل درونی زمین بوده و در کل پدیده بی خطری است که فقط باید با احتیاط، به آن ها نزدیک شد.
... [مشاهده متن کامل]
گل فشان به پدیده ای گفته می شود که از آن آب و گاز از داخل زمین خارج می شود. گل فشان های جنوب شرق ایران در دو نقطه وجود دارند: گروه اول در نزدیکی کوه های آتشفشانی مانند کوه بزمان و کوه تفتان که دارای فوران های داغ ( °۹۰–۷۰ سلسیوس ) هستند و گروه دوم که سردتر بوده و با فرایندهای زمین ساختی - رسوبی و خروج گاز کربن دی اکسید مرتبط هستند. چندین نظریه در زمینه تشریح گل فشان های سرد وجود دارد، بر اساس یکی از این نظریات آب موجود در رس به دام افتاده و بنابراین تحت فشار قرار می گیرد و منجر به تبدیل رس به گل و خروج فورانی آن به سطح زمین در امتداد گسل ها می شود. گل فشان پیرگل با وجود نزدیکی آن به آتشفشان های بزمان و تفتان، یک گل فشان سرد است و دمای آن بین ۲۰٫۵ تا ۳۰ درجه سلسیوس است.
گل فشان پیرگل دارای یک مخروط اصلی با ارتفاع ۱٬۶۶۷ متر بالاتر از سطح دریا و ارتفاع نسبی ۱۲۷ متر است که آن را تبدیل به بک گل فشان مرتفع و مرتفع ترین گل فشان ایران می کند. یازده دهانه مشخص در این گل فشان وجود دارد که هفت دهانه آن فعال است ولی همگی آن ها نسبتاً کوچک هستند. گل فشان پهنه ای به مساحت ۵۰ هکتار را بر روی یک تپه مارنی نسبتاً بزرگ می پوشاند. فرسایش آب های روان گل فشان و اطراف آن را تحت تأثیر قرار داده است و باعث تشکیل آبکندها و دره های تنگ شده است که احتمالاً ناشی از فروریختن غارها و حفره های انحلالی است.
فعالیت گل فشان پیرگل در ماه مه ۲۰۰۳ گزارش شد که فوران آن به صورت آب گل آلود سرد و حباب های فورانی در هر ۱۵ تا ۶۰۰ ثانیه بوده است. این گِل نسبتاً مایع و شور است و گاز خروجی آن عمدتاً کربن دی اکسید است و بر خلاف دیگر گل فشان های منطقه در آن متان وجود ندارد.
