گفتگوی تمدن ها
فارسی به عربی
پیشنهاد کاربران
گفتگوی تمدن ها در دو معنا به کار رفته است: یک ایده در معنای عمومی آن، و یک نظریه در در معنای خاص ( روابط بین الملل ) به کار رفته است.
در معنای عام، به عنوان یک «ایده» توسط افراد مختلف تحت عنوان های مشابه همچون گفتگوی فرهنگ ها، گفتگوی تمدن ها، گفتگوی ادیان مطرح و پیگیری شده است ( بخش تاریخچه را ببینید ) .
... [مشاهده متن کامل]
در معنای خاص، نظریه ای آکادمیک مربوط به حوزهٔ روابط بین الملل است، مشخصاً مقاله ای است در پاسخ به مقالهٔ دیگری از ساموئل هانتینگتون به نام نظریهٔ برخورد تمدن ها که در دههٔ ۱۹۹۰ مطرح شده است. این نظریه تنها در آکادمی نماند و در سیاست عملی تحت عنوان یک دکترین در دیپلماسی مطرح بود. پیش از انقلاب ۱۳۵۷ توسط فرح دیبا و پس از انقلاب توسط سید محمد خاتمی، رئیس جمهور وقت؛ این ایدهٔ پیگیری می شد و موجب تغییر جلوه بین المللی ایران بعد از انقلاب گردید.
انجمن صفاخانه مکانی در محلهٔ جلفا اصفهان ( محلهٔ ارامنهٔ اصفهان ) جهت مناظره و گفتگوی ادیان بوده است که به همت آقا نجفی اصفهانی و آقا نورالله نجفی اصفهانی در سال ۱۲۸۱ شمسی برابر با جمادی الثانی ۱۳۲۰ قمری و ۱۹۰۲ میلادی تأسیس شده است. در این مکان مبلغین مسیحی و نمایندگان مسلمانان به بحث و گفتگو می پرداختند. این مکان یکی از اولین مراکز گفتگوی ادیان و تمدن ها بوده است.
سابقه راه اندازی مرکزی برای گفتگوی تمدن ها در ایران به دوران پهلوی بازمی گردد. در آن سال ها داریوش شایگان، حسین ضیایی و روژه گارودی فرانسوی با پشتیبانی فرح پهلوی، بنیاد فرهنگی گفتگوی فرهنگ ها را تاسیس کردند. داریوش شایگان پس از انقلاب نیز از نظریهٔ خاتمی پشتیبانی کرد که ایده ای مرتبط با نظر او داشت.
روژه گارودی در سال ۱۹۷۷ کتابی با عنوان برای یک گفتگوی تمدن ها منتشر کرد. این طرح فراخوانی برای ایجاد زمینهٔ تفاهم ملت ها و دارای ویژگی نقد سلطه غرب بر جهان امروز بود. روژه گارودی غرب را عنصری آسیب رسان به شریعت و نویددهندهٔ نیستی و نابودی می داند که در دوره ای از حیاتش است که به آرامی به سوی فروپاشی و پرتگاه می رود.
پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران توسط سید محمد خاتمی، رئیس جمهور سابق ایران، به عنوان یک نظریهٔ آکادمیک در حوزهٔ روابط بین الملل ( که شاخه ای از علوم سیاسی است ) مطرح شد. او نظریه ای با نام گفتگو میان تمدن در واکنشی به نظریهٔ «برخورد تمدن ها» ی ساموئل هانتینگتون، که در دههٔ ۹۰ مطرح شده بود، عنوان کرد. ( بخش محتوای نظریهٔ گفتگوی تمدن های محمد خاتمی را ببینید ) این نظریه نظریات دیگری تشابه اسمی دارد، اما به طور مشخص، نظریه ای در جواب به و معطوف به این نظریهٔ هانتینگتون است ( به عنوان یک آنتی تز ) . به علاوه یک مشی در سیاسی خارجی و دیپلماسی در دوران خاتمی نیز هست.
در معنای عام، به عنوان یک «ایده» توسط افراد مختلف تحت عنوان های مشابه همچون گفتگوی فرهنگ ها، گفتگوی تمدن ها، گفتگوی ادیان مطرح و پیگیری شده است ( بخش تاریخچه را ببینید ) .
... [مشاهده متن کامل]
در معنای خاص، نظریه ای آکادمیک مربوط به حوزهٔ روابط بین الملل است، مشخصاً مقاله ای است در پاسخ به مقالهٔ دیگری از ساموئل هانتینگتون به نام نظریهٔ برخورد تمدن ها که در دههٔ ۱۹۹۰ مطرح شده است. این نظریه تنها در آکادمی نماند و در سیاست عملی تحت عنوان یک دکترین در دیپلماسی مطرح بود. پیش از انقلاب ۱۳۵۷ توسط فرح دیبا و پس از انقلاب توسط سید محمد خاتمی، رئیس جمهور وقت؛ این ایدهٔ پیگیری می شد و موجب تغییر جلوه بین المللی ایران بعد از انقلاب گردید.
انجمن صفاخانه مکانی در محلهٔ جلفا اصفهان ( محلهٔ ارامنهٔ اصفهان ) جهت مناظره و گفتگوی ادیان بوده است که به همت آقا نجفی اصفهانی و آقا نورالله نجفی اصفهانی در سال ۱۲۸۱ شمسی برابر با جمادی الثانی ۱۳۲۰ قمری و ۱۹۰۲ میلادی تأسیس شده است. در این مکان مبلغین مسیحی و نمایندگان مسلمانان به بحث و گفتگو می پرداختند. این مکان یکی از اولین مراکز گفتگوی ادیان و تمدن ها بوده است.
سابقه راه اندازی مرکزی برای گفتگوی تمدن ها در ایران به دوران پهلوی بازمی گردد. در آن سال ها داریوش شایگان، حسین ضیایی و روژه گارودی فرانسوی با پشتیبانی فرح پهلوی، بنیاد فرهنگی گفتگوی فرهنگ ها را تاسیس کردند. داریوش شایگان پس از انقلاب نیز از نظریهٔ خاتمی پشتیبانی کرد که ایده ای مرتبط با نظر او داشت.
روژه گارودی در سال ۱۹۷۷ کتابی با عنوان برای یک گفتگوی تمدن ها منتشر کرد. این طرح فراخوانی برای ایجاد زمینهٔ تفاهم ملت ها و دارای ویژگی نقد سلطه غرب بر جهان امروز بود. روژه گارودی غرب را عنصری آسیب رسان به شریعت و نویددهندهٔ نیستی و نابودی می داند که در دوره ای از حیاتش است که به آرامی به سوی فروپاشی و پرتگاه می رود.
پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران توسط سید محمد خاتمی، رئیس جمهور سابق ایران، به عنوان یک نظریهٔ آکادمیک در حوزهٔ روابط بین الملل ( که شاخه ای از علوم سیاسی است ) مطرح شد. او نظریه ای با نام گفتگو میان تمدن در واکنشی به نظریهٔ «برخورد تمدن ها» ی ساموئل هانتینگتون، که در دههٔ ۹۰ مطرح شده بود، عنوان کرد. ( بخش محتوای نظریهٔ گفتگوی تمدن های محمد خاتمی را ببینید ) این نظریه نظریات دیگری تشابه اسمی دارد، اما به طور مشخص، نظریه ای در جواب به و معطوف به این نظریهٔ هانتینگتون است ( به عنوان یک آنتی تز ) . به علاوه یک مشی در سیاسی خارجی و دیپلماسی در دوران خاتمی نیز هست.
