گشای

لغت نامه دهخدا

گشای. [ گ ُ ] ( نف ) گشا. گشاینده. و با شادی ، نهانی ، دل ، کشور، ملک ، مشکل ، کار و... به صورت ترکیب آید :
ایا ضمیر تو شادی گشای انده بند
ایا قبول تو نعمت فزای و شادی کاه.
امیرمعزی.
سوم فیلسوفی نهانی گشای
که باشد به راز فلک رهنمای.
نظامی.
که ملک جهان را ز فرهنگ و رای
شد از قاف تا قاف کشورگشای.
نظامی.
خلف دیده سلغر ملک دولت و دین
فلک آیت رحمت ملک ملک گشای.
سعدی ( طیبات ).
امیر عدوبند مشکل گشای
جوابش بگفت از سر علم و رای.
سعدی ( بوستان ).
|| ( اِمص ) گشودن. مقابل بند و بستن : چون شاعر و دبیر سخن گویند اندر او اضداد گرد آید، همچون شب و روز و گشای و بند مانند این عمل را متضاد خوانند. ( ترجمان البلاغه رادویانی ).

فرهنگ فارسی

۱ - ( اسم ) در ترکیبات بمعنی گشاینده آید : بندگشا بخت گشا پا گشا چهره گشا عقده گشا کار گشاکشور گشا .
گشاینده
( گشا ی ) ۱ - ( اسم ) در ترکیبات بمعنی گشاینده آید : بندگشا بخت گشا پا گشا چهره گشا عقده گشا کار گشاکشور گشا .

پیشنهاد کاربران

بپرس