گشادنشینی مردانه ( انگلیسی: Manspreading ) به روش نشستن مردان با پاهای باز در وسایل حمل و نقل عمومی گفته می شود که در طی آن فرد بیش از یک صندلی را اشغال می کند. گشادنشینی یک نوواژه است و این کار در برخی کشورها باعث گفتگوها و اعتراضاتی شده است. در سال ۲۰۱۳ اولین بحث عمومی در ارتباط با این مسئله در وبسایت اجتماعی تامبلر رخ داد. گرچه واژه ابداعی یک سال بعد ظهور کرد. دیکشنری آکسفورد در اوت ۲۰۱۵ این لغت را به واژه نامه خود اضافه کرد. برخی نیز به اینکه زنان در وسایل حمل نقل عمومی جای بیشتری می گیرند اعتراض کرده اند.
... [مشاهده متن کامل]
هم این طرز نشستن و هم استفاده از نوواژه ی «گشادنشینی مردانه» منجر به ایجاد بعضی انتقادات اینترنتی و بحث ها در ایالات متحده، انگلستان، ترکیه و کانادا شده است.
انتقادات و پویش ها علیه گشادنشینی مردانه، به خاطر اشاره نکردن به رفتارهای مشابه از طرف زنان، مثل گرفتن صندلی های کناری توسط کیف و کیسه ( She - bagging ) مورد انتقاد متقابل قرار گرفته اند. کتی یانگ، یک فمینیست تساوی خواه، مناقشه حول موضوع گشادنشینی مردانه را اینگونه توصیف کرده است: «فمینیسم کاذب - در بندِ رفتارهای غلط مردان بدون این که به میزان سطحی بودنشان توجه کند. » همچنین پویش های توییتری با هشتگ #manspreading با رواج هشتگ هایی مثل #shebagging همراه بوده است.
منتشر کردن تصاویر گشادنشینی مردانه که در اتوبوس ها، متروها یا سایر وسایل نقلیه ی عمومی گرفته شده اند نوعی ننگین کردن عمومی یا Public Shaming توصیف شده است. برای مثال در متروی نیویورک، عکسی از بازیگر آمریکایی تام هنکس گرفته شده بود که دو صندلی را اشغال کرده و بابت این کار از او انتقاد شده بود. او در یک تاک شو این چنین پاسخ داد: «هی اینترنت. . . قطار نیمه پُر بود! جمعیت پراکنده بودند، کلی صندلی خالی وجود داشت!»
انجمن کانادایی برای برابری ( CAFE ) که یک گروه حقوق مردان است، از پویش ها علیه گشادنشینی مردانه توسط مسئولان حمل و نقل انتقاد کرده است. CAFE این طور استدلال کرده که «برای مردان از نظر جسمانی دردآور است که پاهایشان را ببندند. » و پویش ها علیه گشادنشینی مردانه با «مجبور کردن زنان به توقف شیردهی در اتوبوس ها، قطارها و. . . » قابل مقایسه است. بعضی مفسرین در رسانه ها هم دلایل مشابهی آورده اند که مردان نیاز دارند پاهایشان را باز کنند تا بیضههایشان را به طرز مناسب جا بدهند؛ هرچند که هیچ دلیل پزشکی ای برای توجیه کردن این رفتار وجود ندارد. در مقابل اینگونه استدلال شده است که بر اساس تعداد کسانی که می توانند بدون گشادنشینی مردانه بنشیند می شود گفت که هیچگونه مشکل جسمانی برای مردان وجود ندارد.
... [مشاهده متن کامل]
هم این طرز نشستن و هم استفاده از نوواژه ی «گشادنشینی مردانه» منجر به ایجاد بعضی انتقادات اینترنتی و بحث ها در ایالات متحده، انگلستان، ترکیه و کانادا شده است.
انتقادات و پویش ها علیه گشادنشینی مردانه، به خاطر اشاره نکردن به رفتارهای مشابه از طرف زنان، مثل گرفتن صندلی های کناری توسط کیف و کیسه ( She - bagging ) مورد انتقاد متقابل قرار گرفته اند. کتی یانگ، یک فمینیست تساوی خواه، مناقشه حول موضوع گشادنشینی مردانه را اینگونه توصیف کرده است: «فمینیسم کاذب - در بندِ رفتارهای غلط مردان بدون این که به میزان سطحی بودنشان توجه کند. » همچنین پویش های توییتری با هشتگ #manspreading با رواج هشتگ هایی مثل #shebagging همراه بوده است.
منتشر کردن تصاویر گشادنشینی مردانه که در اتوبوس ها، متروها یا سایر وسایل نقلیه ی عمومی گرفته شده اند نوعی ننگین کردن عمومی یا Public Shaming توصیف شده است. برای مثال در متروی نیویورک، عکسی از بازیگر آمریکایی تام هنکس گرفته شده بود که دو صندلی را اشغال کرده و بابت این کار از او انتقاد شده بود. او در یک تاک شو این چنین پاسخ داد: «هی اینترنت. . . قطار نیمه پُر بود! جمعیت پراکنده بودند، کلی صندلی خالی وجود داشت!»
انجمن کانادایی برای برابری ( CAFE ) که یک گروه حقوق مردان است، از پویش ها علیه گشادنشینی مردانه توسط مسئولان حمل و نقل انتقاد کرده است. CAFE این طور استدلال کرده که «برای مردان از نظر جسمانی دردآور است که پاهایشان را ببندند. » و پویش ها علیه گشادنشینی مردانه با «مجبور کردن زنان به توقف شیردهی در اتوبوس ها، قطارها و. . . » قابل مقایسه است. بعضی مفسرین در رسانه ها هم دلایل مشابهی آورده اند که مردان نیاز دارند پاهایشان را باز کنند تا بیضههایشان را به طرز مناسب جا بدهند؛ هرچند که هیچ دلیل پزشکی ای برای توجیه کردن این رفتار وجود ندارد. در مقابل اینگونه استدلال شده است که بر اساس تعداد کسانی که می توانند بدون گشادنشینی مردانه بنشیند می شود گفت که هیچگونه مشکل جسمانی برای مردان وجود ندارد.
