چون گسی کردمت به دستک خویش
گنه خویش بر تو افکندم.
رودکی.
از آن دشت آواز دادش کسی که جاماسب را کرد خسرو گسی.
دقیقی.
بدو گفت پرموده را بی سپاه گسی کن بخوبی بدین بارگاه.
فردوسی.
دژم بود از آن دختر پارساگسی کردن از خانه پادشا.
فردوسی.
چو ویس دلبر آذین را گسی کردبه درد و داغ دل مویه بسی کرد.
( ویس و رامین ).
مدار او را به بوم ماه آبادسوی مروش گسی کن با دل شاد.
( ویس و رامین ).
پس آنگه دایه را با یک جگر تیرگسی کرد از میان دشت نخجیر.
( ویس و رامین ).
سر مه دگر هدیه ها با سپاه گسی کرد و شد نزد ضحاک شاه.
اسدی.
گسی کرد دیگر سپه هرچه داشت همه زنگیان را ز ره بازداشت.
اسدی.
گسیشان کن اکنون بنزد پدرابا نامه سود و زیان درسپر.
شمسی ( یوسف و زلیخا ).
گسی تان کنم با همه کام دل همه رامش و ناز و آرام دل.
شمسی ( یوسف و زلیخا ).
ز درگاه خود شاه نیک اخترش گسی کرد با خلعتی درخورش.
نظامی.