گسسته دم. [ گ ُ س َس ْ ت َ / ت ِ دَ ] ( ص مرکب ) آنکه از پس دویدن مانده باشد و نفسش گسسته باشد. ( آنندراج ). آنکه نفسش بند آمده باشد : پیوسته باد عزّت و فرّ و جلال او بدگوی را بریده زبان و گسسته دم.
فرخی.
نگر که در پی بویت دویده بود صبا که وقت صبحدمش خوش گسسته دم دیدم.
ظهوری ( از آنندراج ).
فرهنگ عمید
۱. نفس بریده. ۲. آن که از خستگی نفسش بند آمده باشد.