گسترش تشیع در عصر امویان

[ویکی فقه] با وجود همه اختناق ها و ظلم و ستم هایی که در عصر امویان بر شیعیان وارد شد، گسترش تشیع متوقف نشد، زیرا مظلومیت خاندان پیامبر، موجب تمایل قلوب مردم به سوی آنان می شد و همواره افراد جدیدی به سلک شیعیان در می آمدند. این مطلب در اواخر دولت اموی کاملاً مشهود است. توسعه تشیع در عصر اموی مقاطعی داشته است که هر مقطع مشخصه ویژه خود را دارد.
این توسعه را به سه عصر و مرحله کلی می توان تقسیم کرد:الف: از سال ۴۰ هـ تا ۶۱ هـ، عصر امام حسن و امام حسین (علیه السّلام).ب: از سال ۶۱ هـ تا حدود ۱۱۰ هـ، عصر امام سجاد و امام باقر (علیه السّلام).ج: از سال ۱۱۰ هـ تا ۱۳۲ هـ، تا پایان حکومت امویان، عصر امام صادق (علیه السّلام).
← از سال ۴۰ هـ تا ۶۱
۱. ↑ سروی مازندرانی، ابن شهر آشوب، مناقب آل ابی طالب، موسسه انتشارات علامه، قم، ج۴، ص۳۳. ۲. ↑ اصفهانی، ابو الفرج علی بن الحسین، مقاتل الطالبیین، منشورات الشریف الرضی، قم ۱۴۱۶ ه، ص۸۰.
سایت اندیشه قم، برگرفته از مقاله «گسترش تشیع در عصر امویان»، تاریخ بازیابی ۴/۶/۱۳۹۵.
...