گریزگاه مالیاتی

گریزگاه مالیاتی که بهشت مالیاتی نیز خوانده شده، به کشور، ایالت یا منطقه ای اطلاق می شود، که سرمایه گذاران با داشتن حساب های بانکی و شرکت، از مالیات معاف بوده یا مالیات بسیار ناچیزی پرداخت می کنند.
لوکزامبورگ، آندورا، جرزی، باهاماس، برمودا، جزایر کیمن، هنگ کنگ، لیختن اشتاین، جزیره من، پورتوریکو، پاناما و سوئیس برخی از کشورهای گریزگاه مالیاتی هستند. گریزگاه های مالیاتی اغلب کشورهای بسیار کوچکی هستند، که دارای منابع طبیعی و صنعتی ناچیزی می باشند و از این طریق، اقدام به جذب سرمایه گذاران و رونق فعالیت های اقتصادی در کشور خود می پردازند.
این کشورها با استفاده از فرار مالیاتیِ سرمایه گذاران، بهره لازم را به سود خود کسب می کنند. این جریان در کشورهای اروپایی شایع تر است. در برخی از این کشورها نرخ مالیات تا ۵۰٪ درصد از سود سرمایه ای محاسبه می شود و می تواند دلیل اصلی سرمایه گذاران برای فرار مالیاتی باشد. کشورهای ارائه دهندهٔ خدمات ویژه با توجه به این نرخ مالیاتی، شرایط جذب سرمایه گذاران را فراهم می کنند. البته این نوع فرار سرمایه از کشورهایی مالیات گیرنده، بسیار دردناک بوده و بارها در مجامع بین المللی اعتراض خود را نسبت به گریزگاه های مالیاتی ابراز داشته اند.
کشورهای گریزگاه مالیاتی با برنامه ریزی و تبلیغات بر روی روش های فرار مالیاتی خیلی فعال هستند و تمام تلاش خود را برای جذب سرمایه گذاران کشورهای مالیات گیرنده می کنند. در دهه نخست سده ۲۱ کشورها، با اصلاح و تجدید نظر در مورد مالیات برخی از شرکت های فعال در مناطق آزاد تجاری و مناطق دریایی کوشیده اند، مانع از خروج سرمایه از کشورشان باشند. رقابت بین کشورهای گریزگاه مالیاتی و کشورهای فرار مالیاتی بسیار چشمگیر است و بیشتر کشورهای گریزگاه موفق تر بوده اند. نحوه جذب در گریزگاه های مالیاتی متفاوت است، برخی از این کشورها به افراد و سرمایه گذاران خدمات می دهند و به طور مستقیم آن ها را جذب می کنند و برخی دیگر از طریق تأسیس شرکت خارجی در داخل کشورشان، امتیازهای گریزگاه مالیاتی را فراهم می کنند.