گرِیْت بَریِرْ ریف (Great Barrier Reef)
گرِیْت بَریِرْ ریف
(یا: سد آبسنگی بزرگ) زنجیره ای از آبسنگ های مرجانی و چند جزیره به درازای ۲هزار کیلومتر، در دریای کورال، نزدیک ساحل شمالی ایالت کوئینزلند، در استرالیا. در فاصلۀ ۱۶ تا ۲۴۱کیلومتری ساحل قرار دارد و از ۳هزار تپۀ مرجانی مجزا، بزرگ ترین ارگانیسم زندۀ جهان، تشکیل شده و دارای دَه آبراهۀ قابل کشتیرانی است و توجه گردشگران را جلب کرده است. در ۱۹۷۶ به پارک دریایی تبدیل شد و در ۱۹۸۱ از طرف یونسکو به منزلۀ میراث فرهنگی جهانی به ثبت رسید. در نوامبر هر سال، چند شب بعد از کامل شدن ماه ۱۳۵ گونه از مرجان ها با تخم ریزی خود آب دریا را صورتی رنگ می کنند. این پدیده، که از شگفتی های آفرینش است، در ۱۹۸۳ کشف شد و علت آن را رابطۀ میان پدیده هایی همچون حرکات ماه، جزر و مدّ و دمای آب می دانند. آبسنگ های مزبور همچون کمانی موازی با ساحل شرقی استرالیا، از گینۀ نو در شمال تا جزیرۀ لیدی الیوت، نزدیک ساحل باندابرگ، در جنوب کشیده شده است. انتهای شمالی آن نزدیک ترین نقطه به خشکی است و تا سرزمین اصلی فقط ۱۵ کیلومتر فاصله دارد. به علت آرامش دریا، آبراهۀ بین آن و ساحل شرقی استرالیا ارزش دریانوردی دارد. با این وصف دقت و رعایت احتیاط در دریانوردی، به ویژه شب هنگام، یعنی زمانی که آبسنگ ها به سختی دیده می شود، بسیار حیاتی و ضروری است. نزدیک به ۱,۵۰۰ گونه ماهی گرمسیری و آبزیان دیگری همچون لاک پشت، کوسه، دلفین، و صدف خوراکی در منطقۀ مزبور شناسایی شده اند. برخی از جزایر مهم این مجموعه عبارت اند از هرون، لیدی ماسگریو، جزیرۀ ویلسون، لیدی الیوت، گریتِ کپل، و جزیره برامتون. گریت بریر ریف، آبسنگی یک پارچه نیست، بلکه از هزاران آبسنگ مجزا، تپه های زیردریایی، آبسنگ های حلقوی و جزیره های بزرگ و کوچک تشکیل شده و پولیپ های مرجانی (نوعی جاندار آبزی) فراوانی، که تاکنون ۳۵۰ گونه از آن شناسایی شده اند، در آن زندگی می کنند. اسکلت پولیپ های مزبور همراه با جلبک های مرجانی، هیدروکورال ها و بقایای دیگر آبزیان و گیاهان به تدریج در طول ۲۵ میلیون سال آبسنگ مزبور را پدید آورده اند.
گرِیْت بَریِرْ ریف
(یا: سد آبسنگی بزرگ) زنجیره ای از آبسنگ های مرجانی و چند جزیره به درازای ۲هزار کیلومتر، در دریای کورال، نزدیک ساحل شمالی ایالت کوئینزلند، در استرالیا. در فاصلۀ ۱۶ تا ۲۴۱کیلومتری ساحل قرار دارد و از ۳هزار تپۀ مرجانی مجزا، بزرگ ترین ارگانیسم زندۀ جهان، تشکیل شده و دارای دَه آبراهۀ قابل کشتیرانی است و توجه گردشگران را جلب کرده است. در ۱۹۷۶ به پارک دریایی تبدیل شد و در ۱۹۸۱ از طرف یونسکو به منزلۀ میراث فرهنگی جهانی به ثبت رسید. در نوامبر هر سال، چند شب بعد از کامل شدن ماه ۱۳۵ گونه از مرجان ها با تخم ریزی خود آب دریا را صورتی رنگ می کنند. این پدیده، که از شگفتی های آفرینش است، در ۱۹۸۳ کشف شد و علت آن را رابطۀ میان پدیده هایی همچون حرکات ماه، جزر و مدّ و دمای آب می دانند. آبسنگ های مزبور همچون کمانی موازی با ساحل شرقی استرالیا، از گینۀ نو در شمال تا جزیرۀ لیدی الیوت، نزدیک ساحل باندابرگ، در جنوب کشیده شده است. انتهای شمالی آن نزدیک ترین نقطه به خشکی است و تا سرزمین اصلی فقط ۱۵ کیلومتر فاصله دارد. به علت آرامش دریا، آبراهۀ بین آن و ساحل شرقی استرالیا ارزش دریانوردی دارد. با این وصف دقت و رعایت احتیاط در دریانوردی، به ویژه شب هنگام، یعنی زمانی که آبسنگ ها به سختی دیده می شود، بسیار حیاتی و ضروری است. نزدیک به ۱,۵۰۰ گونه ماهی گرمسیری و آبزیان دیگری همچون لاک پشت، کوسه، دلفین، و صدف خوراکی در منطقۀ مزبور شناسایی شده اند. برخی از جزایر مهم این مجموعه عبارت اند از هرون، لیدی ماسگریو، جزیرۀ ویلسون، لیدی الیوت، گریتِ کپل، و جزیره برامتون. گریت بریر ریف، آبسنگی یک پارچه نیست، بلکه از هزاران آبسنگ مجزا، تپه های زیردریایی، آبسنگ های حلقوی و جزیره های بزرگ و کوچک تشکیل شده و پولیپ های مرجانی (نوعی جاندار آبزی) فراوانی، که تاکنون ۳۵۰ گونه از آن شناسایی شده اند، در آن زندگی می کنند. اسکلت پولیپ های مزبور همراه با جلبک های مرجانی، هیدروکورال ها و بقایای دیگر آبزیان و گیاهان به تدریج در طول ۲۵ میلیون سال آبسنگ مزبور را پدید آورده اند.
wikijoo: گریت_بریر_ریف