«گری گاردنز» ( انگلیسی: Grey Gardens ) فیلمی در ژانر مستند به کارگردانی آلبرت می زلیس و دیوید می زلیس است که در سال ۱۹۷۵ منتشر شد.
در سال ۲۰۱۵ بی بی سی طی نظرسنجی از ۶۲ منتقد فیلم، فهرستی از صد فیلم برتر سینمای آمریکا را تدوین و منتشر کرد که این فیلم در رده ۵۳ قرار داشت. [ ۲]
ایدت یویینگ بوویه بیل ( ۱۸۹۵–۱۹۷۷ ) معروف به «بیگ ادی» و دخترش ایدت بوویه بیل ( ۱۹۱۷–۲۰۰۲ ) معروف به «لیتل ادی»، به ترتیب خاله و دخترخاله بانوی اول آمریکا ژاکلین کندی اوناسیس بودند. این دو زن ده ها سال با هم در عمارت گری گاردنز زندگی کردند؛ با سرمایه محدود، آلودگی و انزوای روزافزون.
در سال ۱۸۹۷ جوزف گرینلیف تورپ این خانه را طراحی کرد و «بیگ ادی» و شوهرش فیلن بیل در سال ۱۹۲۳ آن را خریدند. بعد از این که فیلن همسرش را ترک کرد، «بیگ ادی» و «لیتل ادی» بیش از ۵۰سال در آنجا زندگی کردند. بخاطر رنگ تپه های شنی، دیوارهای بتنی باغ و غبار دریا آنجا را گری گاردنز ( باغ های خاکستری ) نامیدند. [ ۳]
از پاییز ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۲، مقاله ای در نشنال اینکوایر و داستانی در نیویورک به وضع زندگی آن ها پرداختند؛ خانه مملو از کک بود، گربه ها و راکون های زیادی در آن ساکن بودند، آب لوله کشی نداشتند و پر از زباله بود. وقتی حکم تخلیه و ویرانی خانه صادر شد، در تابستان ۱۹۷۲ ژاکلین اوناسیس و خواهرش لی رادزیویل سرمایه لازم را برای تعمیر خانه فراهم کردند تا با هنجارهای روستا مطابقت داشته باشد.
آلبرت و دیوید میسلز به داستان این دو زن علاقه مند شدند و مجوزهای لازم برای تهیه یک مستند را گرفتند. این مستند در سال ۱۹۷۶ پخش شد و مورد انتقادهای گسترده ای قرار گرفت. این دو زن بخاطر تکنیک سینمای مستقیم مجبور شدند داستان های خود را تعریف کنند.
«بیگ ادی» در سال ۱۹۷۷ فوت کرد و «لیتل ادی» در سال ۱۹۷۹ خانه را ۲۲۰۰۰۰دلار ( ۷۷۵۰۰۰دلار امروزی ) به سالی کویین و شوهرش بن بردلی، ویراستار باسابقه واشینگتن پست، فروخت. [ ۴] آن ها قول دادند این سازه فرسوده را بازسازی کنند ( در قرارداد فروش، ویرانی خانه منع شده بود ) . این زوج خانه و زمین هایش را بازسازی کردند و «لیتل ادی» در سال ۲۰۰۲، در ۸۴سالگی در فلوریدا فوت کرد.
جری تور، کارگر نوجوانی بود که در مستند نشان داده می شد. تا سال ها بعد، فیلمسازان به دنبالش بودند تا اینکه در سال ۲۰۰۵ اتفاقی پیدا شد. معلوم شد در نیویورک سیتی راننده تاکسی شده است. [ ۵] جیسون هی و استیو پلیزا در سال ۲۰۱۱ مستندی با نام رب النوع مرمرین گری گاردنز ساختند و نشان دادند که جری در لیگ دانشجویان هنر نیویورک، به مجسمه سازی مشغول است. [ ۶]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال ۲۰۱۵ بی بی سی طی نظرسنجی از ۶۲ منتقد فیلم، فهرستی از صد فیلم برتر سینمای آمریکا را تدوین و منتشر کرد که این فیلم در رده ۵۳ قرار داشت. [ ۲]
ایدت یویینگ بوویه بیل ( ۱۸۹۵–۱۹۷۷ ) معروف به «بیگ ادی» و دخترش ایدت بوویه بیل ( ۱۹۱۷–۲۰۰۲ ) معروف به «لیتل ادی»، به ترتیب خاله و دخترخاله بانوی اول آمریکا ژاکلین کندی اوناسیس بودند. این دو زن ده ها سال با هم در عمارت گری گاردنز زندگی کردند؛ با سرمایه محدود، آلودگی و انزوای روزافزون.
در سال ۱۸۹۷ جوزف گرینلیف تورپ این خانه را طراحی کرد و «بیگ ادی» و شوهرش فیلن بیل در سال ۱۹۲۳ آن را خریدند. بعد از این که فیلن همسرش را ترک کرد، «بیگ ادی» و «لیتل ادی» بیش از ۵۰سال در آنجا زندگی کردند. بخاطر رنگ تپه های شنی، دیوارهای بتنی باغ و غبار دریا آنجا را گری گاردنز ( باغ های خاکستری ) نامیدند. [ ۳]
از پاییز ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۲، مقاله ای در نشنال اینکوایر و داستانی در نیویورک به وضع زندگی آن ها پرداختند؛ خانه مملو از کک بود، گربه ها و راکون های زیادی در آن ساکن بودند، آب لوله کشی نداشتند و پر از زباله بود. وقتی حکم تخلیه و ویرانی خانه صادر شد، در تابستان ۱۹۷۲ ژاکلین اوناسیس و خواهرش لی رادزیویل سرمایه لازم را برای تعمیر خانه فراهم کردند تا با هنجارهای روستا مطابقت داشته باشد.
آلبرت و دیوید میسلز به داستان این دو زن علاقه مند شدند و مجوزهای لازم برای تهیه یک مستند را گرفتند. این مستند در سال ۱۹۷۶ پخش شد و مورد انتقادهای گسترده ای قرار گرفت. این دو زن بخاطر تکنیک سینمای مستقیم مجبور شدند داستان های خود را تعریف کنند.
«بیگ ادی» در سال ۱۹۷۷ فوت کرد و «لیتل ادی» در سال ۱۹۷۹ خانه را ۲۲۰۰۰۰دلار ( ۷۷۵۰۰۰دلار امروزی ) به سالی کویین و شوهرش بن بردلی، ویراستار باسابقه واشینگتن پست، فروخت. [ ۴] آن ها قول دادند این سازه فرسوده را بازسازی کنند ( در قرارداد فروش، ویرانی خانه منع شده بود ) . این زوج خانه و زمین هایش را بازسازی کردند و «لیتل ادی» در سال ۲۰۰۲، در ۸۴سالگی در فلوریدا فوت کرد.
جری تور، کارگر نوجوانی بود که در مستند نشان داده می شد. تا سال ها بعد، فیلمسازان به دنبالش بودند تا اینکه در سال ۲۰۰۵ اتفاقی پیدا شد. معلوم شد در نیویورک سیتی راننده تاکسی شده است. [ ۵] جیسون هی و استیو پلیزا در سال ۲۰۱۱ مستندی با نام رب النوع مرمرین گری گاردنز ساختند و نشان دادند که جری در لیگ دانشجویان هنر نیویورک، به مجسمه سازی مشغول است. [ ۶]
wiki: گری گاردنز