گرگ هیمالیایی ( نام علمی: Canis lupus chanco ) یکی از زیرگونه های گرگ است که در لداخ در هیمالیا، فلات تبت و ارتفاعات آسیای مرکزی و عمدتاً در ارتفاعات بالای ۴۰۰۰ متر زندگی می کند. این گرگ ها برای زندگی در محیط کم اکسیژن سازگار شده اند.
برخی از نویسندگان طبقه بندی مجدد این دودمان را به عنوان گونه ای جداگانه پیشنهاد کرده اند. در سال ۲۰۱۹، کارگاهی که توسط گروه تخصصی IUCN /SSC Canid برگزار شد، اشاره کرد که توزیع گرگ هیمالیا شامل محدودهٔ هیمالیا و فلات تبت است. این گروه توصیه می کند که این دودمان گرگ با عنوان «گرگ هیمالیایی» شناخته شود و تا زمانی که تجزیه و تحلیل ژنتیکی از هولوتیپ ها در دسترس نباشد، با عنوان Canis lupus chanco طبقه بندی شود. گرگ هیمالیایی فاقد تجزیه و تحلیل مورفولوژیکی مناسب است. گرگ ها در هند و نپال در ضمیمه I CITES به عنوان در معرض خطر انقراض ذکر شده اند. [ ۲]
گرگ هیمالیایی دارای خز ضخیم و پشمی است که در پشت و دم به رنگ قهوه ای مایل به خاکی و در صورت، شکم و اندام ها به رنگ زرد مایل به سفید است. طول آن حدود ۱۱۰ سانتیمتر ( ۴۵ اینچ ) و بلندای آن تا شانه ۷۶ سانتیمتر ( ۳۰ اینچ ) است. این گرگ از گرگ هندی بزرگ تر است. لکه های سیاه با فاصلهٔ نزدیک روی پوزه، زیر چشم ها و روی گونه ها و گوش ها وجود دارد. وزن آن حدود ۳۵ کیلوگرم ( ۷۷ پوند ) است.
قلب گرگ های هیمالیایی در ارتفاعات بالا، سطح پایین اکسیژن را تحمل می کند.
گرگ های هیمالیایی طعمه های وحشی را بر طعمهٔ اهلی و دام ها ترجیح می دهند. آن ها غزال تبتی کوچک تر را بر گوزن لب سفید بزرگ تر ترجیح می دهند و غزال تبتی ساکن دشت را بر گوسفند آبی هیمالیای صخره ای ترجیح می دهند. غذای تکمیلی آن ها شامل مارموت کوچک هیمالیا، خرگوش پشمالو و خرگوش بی دم است. گرگ های هیمالیایی از شکار دام ها در جایی که طعمهٔ وحشی در دسترس است خودداری می کنند، اما انتظار می رود تجاوز به زیستگاه و کاهش جمعیتِ طعمه های وحشی، منجر به درگیری با گله داران شود. برای حفاظت از آن ها، تأمین امنیت جمعیت طعمه های وحشی ضروری است. خر تبتی، شوکای سیبری بز کوهی سیبری، اسب پرژوالسکی، یاک وحشی، آرگالی، گوسفند وحشی اوریال، مارخور، گوزن بخارا و گوزن قرمز تبتی نیز به عنوان گونه های مورد شکار توسط گرگ هیمالیایی ثبت شده اند. [ ۳]
منابع تاریخی نشان می دهد که گرگ ها گاه در لداخ و لاهول کودکان را می کشتند. در پناهگاه حیات وحش پیشنهادی Gya - Miru در لداخ، شدت شکار دام ها در سه روستا نشان داد که گرگ های تبتی شایع ترین شکارچیان هستند که ۶۰ درصد از کل تلفات دام ها را تشکیل می دهند و پس از آن پلنگ برفی و وشق اوراسیایی قرار دارند. بیشترین طعمهٔ آن ها بزهای اهلی ( ۳۲٪ ) و پس از آن گوسفند ( ۳۰٪ ) ، یاک ( ۱۵٪ ) و اسب ( ۱۳٪ ) بودند. گرگ های هیمالیایی اسب ها را به طور قابل توجهی بیشتر و بزها را کمتر از آنچه که از فراوانی نسبی آن ها انتظار می رفت می کشتند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبرخی از نویسندگان طبقه بندی مجدد این دودمان را به عنوان گونه ای جداگانه پیشنهاد کرده اند. در سال ۲۰۱۹، کارگاهی که توسط گروه تخصصی IUCN /SSC Canid برگزار شد، اشاره کرد که توزیع گرگ هیمالیا شامل محدودهٔ هیمالیا و فلات تبت است. این گروه توصیه می کند که این دودمان گرگ با عنوان «گرگ هیمالیایی» شناخته شود و تا زمانی که تجزیه و تحلیل ژنتیکی از هولوتیپ ها در دسترس نباشد، با عنوان Canis lupus chanco طبقه بندی شود. گرگ هیمالیایی فاقد تجزیه و تحلیل مورفولوژیکی مناسب است. گرگ ها در هند و نپال در ضمیمه I CITES به عنوان در معرض خطر انقراض ذکر شده اند. [ ۲]
گرگ هیمالیایی دارای خز ضخیم و پشمی است که در پشت و دم به رنگ قهوه ای مایل به خاکی و در صورت، شکم و اندام ها به رنگ زرد مایل به سفید است. طول آن حدود ۱۱۰ سانتیمتر ( ۴۵ اینچ ) و بلندای آن تا شانه ۷۶ سانتیمتر ( ۳۰ اینچ ) است. این گرگ از گرگ هندی بزرگ تر است. لکه های سیاه با فاصلهٔ نزدیک روی پوزه، زیر چشم ها و روی گونه ها و گوش ها وجود دارد. وزن آن حدود ۳۵ کیلوگرم ( ۷۷ پوند ) است.
قلب گرگ های هیمالیایی در ارتفاعات بالا، سطح پایین اکسیژن را تحمل می کند.
گرگ های هیمالیایی طعمه های وحشی را بر طعمهٔ اهلی و دام ها ترجیح می دهند. آن ها غزال تبتی کوچک تر را بر گوزن لب سفید بزرگ تر ترجیح می دهند و غزال تبتی ساکن دشت را بر گوسفند آبی هیمالیای صخره ای ترجیح می دهند. غذای تکمیلی آن ها شامل مارموت کوچک هیمالیا، خرگوش پشمالو و خرگوش بی دم است. گرگ های هیمالیایی از شکار دام ها در جایی که طعمهٔ وحشی در دسترس است خودداری می کنند، اما انتظار می رود تجاوز به زیستگاه و کاهش جمعیتِ طعمه های وحشی، منجر به درگیری با گله داران شود. برای حفاظت از آن ها، تأمین امنیت جمعیت طعمه های وحشی ضروری است. خر تبتی، شوکای سیبری بز کوهی سیبری، اسب پرژوالسکی، یاک وحشی، آرگالی، گوسفند وحشی اوریال، مارخور، گوزن بخارا و گوزن قرمز تبتی نیز به عنوان گونه های مورد شکار توسط گرگ هیمالیایی ثبت شده اند. [ ۳]
منابع تاریخی نشان می دهد که گرگ ها گاه در لداخ و لاهول کودکان را می کشتند. در پناهگاه حیات وحش پیشنهادی Gya - Miru در لداخ، شدت شکار دام ها در سه روستا نشان داد که گرگ های تبتی شایع ترین شکارچیان هستند که ۶۰ درصد از کل تلفات دام ها را تشکیل می دهند و پس از آن پلنگ برفی و وشق اوراسیایی قرار دارند. بیشترین طعمهٔ آن ها بزهای اهلی ( ۳۲٪ ) و پس از آن گوسفند ( ۳۰٪ ) ، یاک ( ۱۵٪ ) و اسب ( ۱۳٪ ) بودند. گرگ های هیمالیایی اسب ها را به طور قابل توجهی بیشتر و بزها را کمتر از آنچه که از فراوانی نسبی آن ها انتظار می رفت می کشتند.
wiki: گرگ هیمالیایی