انسان ها گاهی از گرگ های وحشی به عنوان حیوان خانگی یا در موارد نادری حیوان کاری نگهداری می کنند. گرچه این حیوان به سگ اهلی ( که عموماً باور می رود از گرگ بین ده تا صد هزار سال پیش تفکیک شده باشد ) بسیار نزدیک است اما گرگ در زندگی کنار انسان مانند سگ رام شدگی از خود نشان نمی دهد و عموماً به کار بیشتری برای همانقدر قابل اطمینان شدن نیاز دارد. گرگ ها همچنین به فضای بازتری از سگ ها نیاز دارند؛ حدود ده تا پانزده مایل مربع تا بتوانند در آنجا ورزش کنند.
بچه گرگ ها را معمولاً در سن کمتر از چهارده روز از مادرشان می گیرند و ترجیح بر این است که بزرگ تر از بیست و یک روز نباشند. بچه گرگ ها در مقایسه با سگ ها نیاز بیشتری به اجتماعی شدن دارند و عموماً پس از نوزده روزگی واکنشی به اجتماعی شدن نشان نمی دهند که مغایر با سگ هاست که در شانزده هفتگی هم می توانند اجتماعی شوند. توله های گرگ تا چهار ماه اول زندگیشان به غیر از ملاقات هایی اندک و کوتاه در هفته باید دور از سگ سانان بالغ نگهداری شوند تا با انسان ها خو بگیرند. بچه گرگ ها اگر بدون عضوی دیگر از نوع خودشان بزرگ شوند، اغلب نابهنجاری های رفتاری در آن ها شکل می گیرد. از آنجاییکه شیر گرگ آرژینین بیشتری در مقایسه با جایگزین های شیر سگ در خود دارد، مکمل آرژینین برای تغذیه گرگ های زیر سن از شیر گرفتگی لازم است. در صورتی که این کار انجام نگیرد، ممکن است منجر به بیماری آب مروارید در آن ها شود.
در دوران کودکی گرگ نمی تواند تبدیل به حیوان اهلی بشود و اینگونه رابطه ای توصیه نمی شود. گرگ های بزرگسال نشان داده اند که در بیشتر مواقع بسیار غیرقابل پیش بینی هستند و گاهی رفتار پرخاشگرانه به کودکان و حیوان های کوچک نشان می دهند. گرگ های خالص وحشی هیچگاه در کنار کودکان قابل اعتماد نیستند؛ چون بر خلاف سگ تغییری در رفتار درنده خوی آن ها به وجود نمی آید. این رفتارها به صورت ژنتیکی در آن ها وجود دارد و ممکن نیست که با تربیت یا اجتماعی شدن از بین بروند. در بهترین حالت، این رفتارهای فطری فقط می توانند فرو نشانده شوند.
در بسیاری کشورها، ایالت ها و مناطق محلی قوانین ویژه ای در مورد مالکیت و تربیت گرگ ها وجود دارد. در بریتانیا نگهداری از گرگ های وحشی تحت «مصوبه ۱۹۷۶ حیوانات وحشی خطرناک» به شدت کنترل می شود و نگهداری آن ها ملزوم مجوز است. در ایالات متحده نگهداری از گرگ های کاملاً غیر سگ طبق «مصوبه گونه های در معرض خطر ایالات متحده» ممنوع می باشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبچه گرگ ها را معمولاً در سن کمتر از چهارده روز از مادرشان می گیرند و ترجیح بر این است که بزرگ تر از بیست و یک روز نباشند. بچه گرگ ها در مقایسه با سگ ها نیاز بیشتری به اجتماعی شدن دارند و عموماً پس از نوزده روزگی واکنشی به اجتماعی شدن نشان نمی دهند که مغایر با سگ هاست که در شانزده هفتگی هم می توانند اجتماعی شوند. توله های گرگ تا چهار ماه اول زندگیشان به غیر از ملاقات هایی اندک و کوتاه در هفته باید دور از سگ سانان بالغ نگهداری شوند تا با انسان ها خو بگیرند. بچه گرگ ها اگر بدون عضوی دیگر از نوع خودشان بزرگ شوند، اغلب نابهنجاری های رفتاری در آن ها شکل می گیرد. از آنجاییکه شیر گرگ آرژینین بیشتری در مقایسه با جایگزین های شیر سگ در خود دارد، مکمل آرژینین برای تغذیه گرگ های زیر سن از شیر گرفتگی لازم است. در صورتی که این کار انجام نگیرد، ممکن است منجر به بیماری آب مروارید در آن ها شود.
در دوران کودکی گرگ نمی تواند تبدیل به حیوان اهلی بشود و اینگونه رابطه ای توصیه نمی شود. گرگ های بزرگسال نشان داده اند که در بیشتر مواقع بسیار غیرقابل پیش بینی هستند و گاهی رفتار پرخاشگرانه به کودکان و حیوان های کوچک نشان می دهند. گرگ های خالص وحشی هیچگاه در کنار کودکان قابل اعتماد نیستند؛ چون بر خلاف سگ تغییری در رفتار درنده خوی آن ها به وجود نمی آید. این رفتارها به صورت ژنتیکی در آن ها وجود دارد و ممکن نیست که با تربیت یا اجتماعی شدن از بین بروند. در بهترین حالت، این رفتارهای فطری فقط می توانند فرو نشانده شوند.
در بسیاری کشورها، ایالت ها و مناطق محلی قوانین ویژه ای در مورد مالکیت و تربیت گرگ ها وجود دارد. در بریتانیا نگهداری از گرگ های وحشی تحت «مصوبه ۱۹۷۶ حیوانات وحشی خطرناک» به شدت کنترل می شود و نگهداری آن ها ملزوم مجوز است. در ایالات متحده نگهداری از گرگ های کاملاً غیر سگ طبق «مصوبه گونه های در معرض خطر ایالات متحده» ممنوع می باشد.
